Tego dnia 1702 roku miała miejsce bitwa pod Kliszowem
Bitwa pod Kliszowem to starcie w ramach wielkiej wojny północnej. Udział się w niej wzięły wojska szwedzkie pod dowództwem króla Szwecji, Karola XII i połączone wojska Rzeczypospolitej i Saksonii dowodzone przez króla Polski, Augusta II Mocnego.
Starcie miało miejsce podczas wielkiej wojny północnej pod polską wsią Kliszów, położoną 80 km na północny wschód od Krakowa i rozegrało się pomiędzy wojskami szwedzkimi Karola XII, a wojskami króla polskiego Augusta II Mocnego, Adama Heinricha von Steinau oraz hetmana wielkiego koronnego Hieronima Lubomirskiego. Armia szwedzka odniosła zwycięstwo, ale nie była w stanie pokonać wroga (głównie z powodu działań generała porucznika Schulenburga, który dowodził centrum).
Latem 1702 roku król polsko August II Mocny formował w rejonie Krakowa armię, składającą się z oddziałów saskich przebywających w Polsce pod dowództwem feldmarszałka Steinau, wydzielonego korpusu generała porucznika Schulenburga oraz armii polskiej pod dowództwem hetmana wielkiego koronnego Lubomirskiego. W sumie armia liczyła ona 22-24 000 ludzi: ok. 16 000 Sasów w 18 batalionach i 70 szwadronach oraz ok. 6-8 000 Polaków.
Zamierzając wyeliminować to zagrożenie, szwedzki król Karol XII rozkazał generałom dywizji Carlowi Gustawowi Mörnerowi i Magnusowi Stenbockowi wymaszerować z okolic Wilna do Krakowa i dołączyć do głównych sił armii szwedzkiej, która pod dowództwem króla ruszyła z Warszawy na południe.
Wojska szwedzkie połączyły się 7 lipca nieco na południe od Kielc i liczyły teraz w sumie ok. 12-13 000 żołnierzy – 18 batalionów i 47 szwadronów – (8 000 piechoty, 4 000 kawalerii) z zaledwie 4 działami. Szwedzki król nie chciał zwlekać i postanowił natychmiast zaatakować wroga, którego obóz znajdował się na wzgórzu niedaleko Kliszowa. Ponieważ obóz był chroniony przez bagnisty teren i las, Sasi nie spodziewali się ataku.
Bitwa pod Kliszowem
O godz. 9:00 rano Szwedzi ruszyli w 4 kolumnach przez gęsty las w kierunku obozu polskiego króla. Dzięki osłonie jaką dawały drzewa armia szwedzka niespodziewanie w południe wyszła z lasu naprzeciw armii polsko-saskiej. Armia królewska pośpiesznie ustawiła się w szyku bojowym na wzgórzu w 2 rzędach, ustawiając jazdę polską na prawej flance. Ogólne dowództwo nad armią sprawowali August II i Steinau, kawalerią saską dowodził Flemming, piechotą Schulenburg.
Po wyjściu z lasu Karol XII stwierdził, że można zaatakować tylko prawą flankę wroga gdzie stali Polacy, ponieważ centrum i lewa flanka znajdowały się na podmokłym terenie. Dodatkowo Sasi na wzgórzu mieli doskonałą pozycję by razić wroga ogniem artyleryjskim. Jej ostrzał zmusił króla Karola XII do przesunięcia swojej armii na lewo, wysyłając do przodu pierwszą linię lewej flanki, wspieraną przez piechotę von Lievena i Stenbocka.
W tym czasie Polacy odparli dwa ataki. Podczas jednego z nich żołnierze Lubomirskiego śmiertelnie ranili Fryderyka IV Holsztyńskiego. W trzecim ataku Szwedom przewodził Karol XII, który samodzielnie dowodził lewą flanką. Polska husaria nie zdołała przełamać szwedzkich kirasjerów.
Tymczasem w centrum Szwedom pod dowództwem generała majora Knuta Posse udało się pokonać bagna i z wielkim trudem przebić drugim atakiem przez szeregi wrogiej piechoty.
W tym samym czasie na prawej flance Szwedów wybuchła zacięta bitwa, w której dowodził Renshild. Steinau próbował przejść między bagnami i zaatakować prawą flankę Szwedów, uderzając ich w plecy, ale Renshild zdołał zorganizować obronę i tylko z wielkim wysiłkiem zmusił wroga do odwrotu.
Polski hetman nie wsparł walczących królewskich żołnierzy i wydał rozkaz do wycofania się z pola bitwy za który nie poniósł konsekwencji.
Saska kawaleria Flemminga nie dała rady szwedzkiej i po zaciętej walce została zmuszona do ucieczki. Tym samym wynik bitwy został przesądzony. Do godz. 18:00 obóz wroga został zdobyty przez Szwedów.
Rezultatem bitwy było wkroczenie króla Szwecji Karola XII do Krakowa i ucieczka króla Polski Augusta II Mocnego do Saksonii.
Inny wpis z kalendarium: 31 lipca 1705 roku miała miejsce bitwa pod Warszawą w trakcie wielkiej wojny północnej
