Tego dnia 1939 roku miała miejsce bitwa pod Łomiankami
Bitwa pod Łomiankami to starcie stoczone w rejonie miejscowości Łomianki koło Warszawy. Starły się w niej niedobitki oddziałów z Armii „Pomorze” i Armii „Poznań”, dowodzone przez generała Mikołaja Bołtucia oraz niemieckie oddziały z 30. i 54. Pułku Piechoty z 18. Dywizji Piechoty pod dowództwem generała Friedricha-Karla Cranza. Starcie pod Łomiankami ostatecznie zakończyło bitwę nad Bzurą.
21 września Łomianki zajął niemiecki 30. Pułk Piechoty z 18 Dywizji Piechoty, który za zadanie miał przerwanie połączenia pomiędzy Warszawą a Modlinem. Niemcy spodziewali się polskiego natarcia od strony Palmir.
22 września około 3:30 rozpoczęła się bitwa pod Łomiankami. Wojska polskie przebiły się przez pierwszą linię obrony niemieckiego 30 Pułku Piechoty i dotarły w głąb pozycji nieprzyjaciela znajdujących się pomiędzy miejscowością Dąbrowa Leśna a rzeką Wisłą.
Polacy rozbili 2. kompanię 30. Pułku Piechoty, a 1. kompanie zmusili do odwrotu. Następnie polscy żołnierze dotarli do drugiej linii obrony znajdującej się pomiędzy nasypem kolejowym w Dąbrowie a Wisłą.
Tam polskie natarcie utknęło pod zaporowym ogniem artylerii, granatników i broni maszynowej. Oddziały z 17. Dywizji Piechoty, które nacierały wzdłuż nasypu kolejowego poniosły dotkliwe straty, a z powodu niewielkiej ilości artylerii nie były w stanie przełamać obrony nieprzyjaciela, w walkach poległ generał Mikołaj Bołtuć.
Wzdłuż drogi Warszawa-Modlin nacierali ułani i strzelcy konni z grupy Majora Juniewicza oraz szwadron policji lecz ataki nie powiodły się. Polegli m.in. major Juniewicz, major Kunda, major Lubicz-Nycz, kapitan Dobrowolski i kapitan Serwatkiewicz.
Bitwa zakończyła się zwycięstwem wojsk niemieckich. Straty polskie wyniosły około 800 zabitych i 4000 rannych żołnierz, straty niemieckie są nieznane.
