Tego dnia 1536 roku król Anglii Henryk VIII poślubił swoją trzecią żonę, Jane Seymour
Ślub Henryka VIII i Jane Seymour odbył się w 1936 roku. Jane była jedną z (trzecią) sześciu żon Henryka VIII Tudora. Chociaż autorzy związani z dworem wysławiali wdzięki przyszłej królowej, to prawdopodobnie najwierniejszy jej obraz pozostawił w swym liście ambasador Hiszpanii, Eustachy Chapuys, a opisał ją taki słowami:
[Jane] jest średniego wzrostu i niezbyt wielkiej urody, o tak jasnej cerze, że można by nazwać ją bladą. Ma ze dwadzieścia pięć lat i pozostawiam ocenie Waszej Wysokości, czy jej dziewictwo w tym wieku da się przypisać tylko odrazie do grzechu… Nie wydaje się szczególnie bystra, ale może być rozsądna. Mówi się o niej, że ma skłonność do pychy i wynoszenia się ponad innych.
Zapewne namiętność względem panny Seymour udało się wzbudzić w Henryku dzięki strategii jej rodziny. Brat Jane, Edward, członek przybocznej gwardii króla, szukał sposobu na usunięcie Anny Boleyn, by móc zastąpić ją siostrą. Oskarżenia o zdradę, niewątpliwie inspirowane przez Seymourów, przyniosły zamierzony skutek.
Już dzień po egzekucji żony, Henryk oficjalnie zaręczył się z nową wybranką. Podobnie jak poprzednio król potrzebował dyspensy na małżeństwo (z powodu pokrewieństwa z Jane, a głównie Anny i Jane), lecz tym razem nie była konieczna zgoda papieża, dyspensy udzielił bowiem nowy duchowy zwierzchnik Kościoła arcybiskup Tomasz Cranmer.
Krótkie małżeństwo zakończone śmiercią królowej (24 października 1537), sam król uznał za najszczęśliwsze i nazywał później Jane swoją „prawdziwą żoną”. Głównie dlatego, że dała mu ona upragnionego następcę, ale też nie naraziła się niczym Henrykowi.
Król do tego stopnia ukochał trzecią żonę, że rozkazał by po śmierci pochować go wraz z nią, jak też się stało. Oboje spoczywają we wspólnym grobie w Kaplicy Św. Jerzego na zamku Windsor.
Portret Jane autorstwa Hansa Holbeina
