Tego dnia 1517 roku Marcin Luter ogłosił w Wittenberdze swoich 95 tez
95 tez Marcina Lutra, będące wezwaniem do publicznej dysputy religijnej na temat istoty i skuteczności odpustów, miały zostać przybite do drzwi katedry zamkowej 31 października 1517 roku. Celem Lutra było doprowadzenie do reformy Kościoła rzymskokatolickiego, jednak cel ten nie został osiągnięty i doszło do jego podziału. Wydarzenie to często uważa się za początek reformacji.
Koniecznie zajrzyj też tu: Reformacja w Niemczech i jej następstwa
95 Tez było dokumentem, w którym Marcin Luter potępił nadużycia w Kościele katolickim 31 października 1517 roku. Doprowadziła ona do reformacji i dlatego jest uważana za początek protestantyzmu.
95 tez potępiało handel odpustami, koncepcję, która istniała od dawna w średniowiecznym Kościele, ale którą w tym czasie dominikanin Johann Tetzel wykorzystał w bardzo brutalny sposób. Zasugerował, że w ten sposób można po prostu kupić wszystkie grzechy, nawet te najgorsze. Luter uznał to za nie tylko teologicznie niepoprawne, ale także moralnie naganne.
Luter dał czas na odpowiedź miejscowemu biskupowi, Hieronimowi Schulzowi z Brandenburgii, i arcybiskupowi Albrechtowi. Na początku Luter nie dążył do zerwania z Kościołem, ale do wyeliminowania nadużyć i błędów, które były obecne w Kościele. Istotnym nadużyciem lub błędem był handel odpustami, dzięki któremu ludzie otrzymywali przebaczenie grzechów poprzez wykupienie odpustu, a nawet mogli go wykupić od osób już zmarłych.
Często mylono się z myśleniem, że pokuta i pokuta nie są konieczne, jeśli kupi się tylko list odpustowy. W rzeczywistości odpust dotyczył kar doczesnych w czyśćcu, zgodnie z nauką katolicką. Każdy chrześcijanin, który prawdziwie pokutuje i żałuje za swoje grzechy, ma pełne przebaczenie bólu i winy, które zostało mu obiecane nawet bez listów odpustowych.
Tezy wydrukowano na przełomie 1517/1518 roku w Lipsku, Norymberdze i Bazylei. W Niemczech i na całym świecie tezy te odbiły się szerokim echem: były wyrazem długo tlących się pytań i niezadowolenia wśród ludności. Niektórzy sądzą, że Luter ubolewał nad tym nagłym rozpowszechnieniem tez, ponieważ były one rzekomo przeznaczone dla uczonych. Jest to jednak przeciwieństwo szukania ludzi, jak to robił Luter, tłumacząc Biblię na język niemiecki i zwracając się do ludzi, gdziekolwiek się udał.
Reakcja Kościoła
Luter spotkał się z dużą opozycją w wyrażaniu swoich idei. Kilkakrotnie proszono go o wycofanie swoich książek i około połowy prac dyplomowych. Początkowo papież Leon X prosił go, aby przyjechał w tym celu do Rzymu, ale przyjaciele Lutra namawiali go, aby nie jechał.
Skierowali go do Jana Husa, który udał się do Konstancji w dobrej wierze, ale został stracony. Luter nie chciał się wyrzec swoich praw także w Niemczech. Z rozkazu papieża Luter został poproszony o odwołanie swoich decyzji na sejmie w Wormacji w 1521 roku.
Luter wygłosił wtedy przemówienie najpierw po niemiecku, a potem po łacinie, ponieważ Karol V nienawidził języka niemieckiego i trudno mu było za nim nadążyć. Luter wskazał w nim, że mógł być zbyt ostry w stosunku do niektórych ludzi, a następnie chciał to cofnąć. Ale jeśli chodzi o prawdę, nie mógł i nie powinien się jej wyrzec.
Nie wierzył w papieży i sobory, ponieważ tak często okazywały się one błędne. Odwołałby się tylko wtedy, gdyby Biblia przekonała go, że jest w błędzie.
Kilka dni później, 26 maja 1521 roku, Luter został wyjęty spod prawa, tak że każdy mógł go bezkarnie zabić. Wszystkie książki, które napisał Luter, musiały zostać spalone. Stało się to znane jako edykt wormacki.
Jednak Fryderyk Mądry, elektor saski, sympatyzował z Lutrem i jeszcze przed edyktem zabrał go w bezpieczne miejsce w Wartburgu (zamku), rezydencji elektora. Luter mieszkał tam pod pseudonimem do marca 1522 roku. Później, po Soborze Trydenckim, ostatecznie zajęto się nadużyciami odpustów w Kościele katolickim. Luter już wtedy nie żył.
