Patelnie do których nie przywierają gotowe potrawy wcale nie wymagają kosmicznych technologii. Naczynia tego typu były znane już w starożytnym Rzymie.
W Rzymie naczynia nieprzywierające były znane jako Cumanae testae lub Cumanae patellae, w wolnym tłumaczeniu talerze z miasta Kuma. Informacje na ich temat pojawiły się min., w starożytnej książce kucharskiej De Re Coquinaria libri decem, której autorzy zalecają wykorzystanie „talerzy z Kumy” do przygotowania potrawki z kurczaka. Badania tego zagadnienia prowadził min., archeolog Giuseppe Pucci, który uznał, że słynne patelnie to tak zwana czerwona ceramika z Pompejów, którą cechuje bardzo grupa polewa w ich wewnętrznej części. Wiadomo, że podobne naczynia wytwarzano w Kampanii. Okrycia, które wspiera tezę Pucciego dokonali Marco Giglio, Giovanni Borriello i Stefano Iavarone z Uniwersytetu w Neapolu. Podczas wykopalisk prowadzonych w Kumie archeolodzy natrafili na wielkie wysypisko pełne fragmentów czerwonych naczyń. Według ustaleń archeologów wysypisko należało do warsztatu zajmującego się wytwarzaniem słynnych nieprzywierających naczyń. Według wstępnych analiz udało się ustalić, że produkty z Kumy różnią się nieco od tych z Pompejów. Zdaniem archeologów świadczy to o istnieniu warsztatów, które zajmowały się podrabianiem wyrobów z Kumy.
Źródło: archeowiesci.pl
Fot.: Ruiny Kumy. Fot. Wikipedia Commons.
Piotr Rapiński
