Tego dnia 1796 roku miała miejsce bitwa pod Castiglione
Bitwa pod Castiglione w 1796 roku to starcie między wojskami francuskimi a austriackimi w trakcie wojny Francji z tzw. I koalicją antyfrancuską.
Naprzeciw siebie stanęły armie: francuska pod gen. dyw. Napoleonem Bonaparte i austriacka pod feld. Dagobertem von Wurmser. Bezpośrednią przyczyną starcia była próba dworu wiedeńskiego mająca na celu zatrzymanie ofensywy Armii Włoch w tym rejonie.
Plan sztabu Franciszka II, cesarza rzymskiego, zakładał okrążenie Francuzów przez idący od północy 17 – tysięcznym korpusem gen. Quosdanovitcha i 25 tys. ludzi Wurmsera.
Gen. Bonaparte na czele części wojsk zajął się tym pierwszym, a gen. Augereau polecił zatrzymać feldmarszałka przy pomocy jazdy gen. Kilmaine’a.
W wyniku bitwy stoczonej 3 sierpnia północna kolumna została całkowicie rozbita i odepchnięta. Następnego dnia, kiedy Bonaparte podążał już na południe do Augereau, ten cały czas zatrzymywał Austriaków, by wraz z naczelnym wodzem 5 sierpnia stanąć do walki pod Castiglione i Solferino.
Dzięki uderzeniu z pozycji środkowej Francuzi mieli przewagę liczebną nad wrogiem (35 do 25 tys. żołnierzy), z której skrzętnie skorzystali. Dywizje Augereau, Masseny i Despinoy’a atakując najpierw centrum, a potem z flank rozerwały stojące w równych, ale nieumiejętnie dowodzonych kolumnach żołnierzy Wurmsera.
Obydwie linie Austriaków pękły i zaczęły odwrót w kierunku twierdzy w Mantui.
Straty francuskie to 1250 ludzi, zaś austriackie – 6 000 zabitych i rannych, 10 -15 000 jeńców i ok. 70 dział. Dzięki tej bitwie, jednej z pierwszej, w której nad statycznymi formacjami Austriaków zwyciężył geniusz taktyczny i strategiczny Napoleona, Francuzi mogli podjąć próbę opanowania Tyrolu.
Zdobyli także Weronę i podjęli się oblężenia Mantui.
Przeczytaj też: Napoleońska sztuka wojny