Tego dnia 1896 roku w Striełkowce urodził się Gieorgij Konstantinowicz Żukow
Gieorgij Konstantinowicz Żukow jako młody chłopiec został oddany na naukę w zakładzie kuśnierskim, jednak już w sierpniu 1915 roku otrzymał powołanie do carskiej kawalerii, gdzie wyróżnił się nadzwyczajną odwagą. Już w rok później ukończył szkołę podoficerska i otrzymał przydział do 10. Nowogrodzkiego Pułku Dragonów.
Za osobiste męstwo na polu bitwy został odznaczony najwyższym carskim orderem za odwagę: Krzyżem świętego Jerzego V klasy oraz Krzyżem świętego Jerzego IV klasy. W 1918 roku w wyniku wojny domowej zaciągnął się do Armii Czerwonej, gdzie jako dowódca kawalerii odnosił liczne zwycięstwa nad Kozakami i wojskami generała Antona Denikina.
Lata 1920-1939 przyniosły Gieorgijowi komendę nad pułkiem czołgów, oraz dowództwo na obroną terytorium Rosji w bitwie na rzeką Chałchin Goł w Mongolii. Za zasługi położone w obronie Związku Radzieckiego otrzymał Order Czerwonego Sztandaru.
Wkroczenie wojsk Trzeciej Rzeszy na terytorium Rosji w 1941 roku przyniosło mu nominację na szefa Sztabu Generalnego, a już w rok później został zastępcą Naczelnego Wodza. Pełnił w tym czasie również obowiązki dowódcy frontu Leningradzkiego, 1. Ukraińskiego i 1. Białoruskiego.
Zasłużoną sławę przyniosło mu jednak zwycięstwo na Łuku Kurskim. Ostatnie miesiące wojny przyniosły mu jako Marszałkowi Związku Radzieckiego, przywilej zdobycia ogłoszonego twierdzą Berlina, a także przyjęcia z rąk feldmarszałka Keitla, 8 maja 1945 roku bezwarunkowej kapitulacji III Rzeszy. Po wojnie był członkiem Sojuszniczej Rady Kontroli Niemiec.
Od 1953 roku pełnił funkcję zastępcy ministra obrony ZSRR, by w dwa lata później samodzielnie objąć stanowisko ministra obrony i piastować je do 1957 roku.
Zmarł 18 czerwca 1974 roku, a urnę z jego prochami umieszczono pod murem Kremla na Placu Czerwonym w Moskwie.
