Mitologia nordycka reprezentuje inny rodzaj postrzegania postaci boskiej, niż spotykany w religii chrześcijańskiej. Prócz oczywistego tu politeizmu mamy okazję zaobserwować zgoła różny sposób przedstawienia boga. Zdrada, zazdrość i intrygi to nie tylko wynalazek ludzkości. Według wierzeń Normanów na pokusy narażeni są również bogowie, którzy tak jak człowiek posiadają swój charakter oraz mają dość liczne wady.
Czytaj część pierwszą i część trzecią
Tyr to obok Odyna oraz Thora jeden z najważniejszych bogów nordyckich należący do rodu Asów. Jego odpowiednikiem był starogermański Tiwaz, którego imię dało angielską nazwę wtorkowi Tuesday. Rzymianie natomiast utożsamili go ze swoim bogiem wojny, Marsem, o czym świadczą dzieła Tacyta. W mitologii uznawany za syna Odyna lub olbrzyma Hymira, co ma źródło w jednej z pieśni zebranych w Eddzie Starszej. Owa pieśń, Hymiskvida – Pieśń o Hymirze, wspomina Tyra jako syna Hymira oraz jego konkubiny, a także jako wnuka tajemniczej olbrzymki o dziewięciuset głowach. Według Snorriego Tyr był najodważniejszym z Asów, bogiem sprawiedliwości, dającym zwycięstwo na polu bitwy. Śmiałość doprowadziła go jednak do utraty ręki.
Opowiada o tym jedna z pieśni. Jednym z potomków przebiegłego Lokiego był Fenrir. Narodzony z olbrzymki Angrbody, brat takich potworów jak wąż Jormungand czy upiorna bogini Hel. Sam Fenrir miał postać wilka. Charakteryzowała go ogromna siła a także nienawiść do żywych stworzeń, jego największym pragnieniem natomiast było pożarcie słońca i księżyca. Bogowie obawiali się Fenrira dlatego uknuli spisek mający na celu uwięzienie potwora. Polecili karłom stworzenie niezniszczalnego sznura, Gleipnira, a następnie pod pretekstem pokazu siły nakłoniły wilka do spętania go ową wstęgą. Fenrir zgodził się na próbę pod warunkiem, że jeden z bogów umieści w jego paszczy swą prawą rękę na znak uwolnienia w razie niepowodzenia. Ochotnikiem został Tyr. Skrępowany wilk nie potrafił uwolnić się z więzów.
Najlepszy i najpiękniejszy z Asów, syn Odyna oraz Frigg, nosił imię Baldur. Jego siedzibą umiejscowioną wysoko w chmurach był Breidablik co oznacza daleko jaśniejąca, za żonę pojął patronkę piękna i wiosny Nannę, z którą miał syna Forsetiego – sędzie idealnego, wydającego sprawiedliwe wyroki. Zamordowany wskutek intrygi Lokiego przez swojego brata, niewidomego boga Hodura symbolizującego ślepe przeznaczenie. Mit o śmierci tego najpiękniejszego z bogów rozpoczyna seria złowrogich snów jakie go dręczą. Zaniepokojeni Asowie, a zwłaszcza Frigg, nakazują wszelkiemu stworzeniu na niebie i ziemi złożenie przysięgi, że żadne z nich nie uczyni krzywdy Baldurowi. Odtąd każda broń skierowana przeciwko bogowi chybiała, ciskanie w Baldura śmiercionośnymi narzędziami stało się zabawą wśród bogów.
Przysięga nie dotyczyła jemioły rosnącej niedaleko Walhalli. Nie sprawiała bowiem wrażenia groźnej. Dowiedział się o tym podstępny Loki, a że cierpienie go radowało postanowił to wykorzystać. Odciął gałązkę jemioły a następnie zaproponował stojącemu nieopodal bogowi Hodurowi uczestnictwo w zabawie – miał pełnić rolę jego oczu. Hodur naciągną cięciwę łuku oraz wypuścił z niej gałąź. Baldur padł bez życia, trafił do krainy zmarłych – Helheim.
Władczynią krainy zmarłych była olbrzymka Hel, siostra wilka Fenrira. Miała ona postać w połowie pięknej kobiety a w połowie istoty martwej. Odyn dał jej we władanie jedną z krain w Nilfheimie, miała ona stanowić krainę do której odchodziły po śmierci dusze kobiet, samobójców czy starców, czyli ludzi zmarłych według wikingów w sposób niegodny.
W panteonie nordyckim dużą rolę odgrywały także boginie. Nie mamy jednak o nich wiele informacji. Przez liczne pieśni, oprócz imienia Hel, przewijają się takie imiona jak Frigg, Sif czy Idunn. Frigg to wspomniana wcześniej żona Odyna, jej imię oznaczało ukochaną. Obdarzona darem jasnowidzenia, piła wodę ze strumienia mądrości podobnie jak Odyn. Pozwoliło jej przewidzieć śmierć Baldura.
Sif, żona boga Thora, której imię możemy tłumaczyć jako krewna. Cechowała ją nadzwyczajna uroda oraz piękne złote włosy. Za sprawą Lokiego historia jej włosów jest dosyć niezwykła, ponieważ jeden z mitów opowiada o tym, jak podstępem została ich pozbawiona. Rozwścieczony Thor złapał Lokiego i łamiąc mu kości nakazał zdobycie nowych włosów. Zadanie to zostało zlecone karłom. Synem Sif i jednocześnie pasierbem Thora był bóg myślistwa Ull.