Jeno Szentivany, Orlęta lwowskie
O powieści Szentivanego ktoś kiedyś powiedział „takich książek się już nie pisze”. I w tym stwierdzeniu jest mnóstwo prawdy. Dawno już nie zdarzyło mi się czytać tak treściwej i pełnej głębokiego sensu powieści historycznej, jak „Orlęta lwowskie” węgierskiego pisarza Jeno Szentivanego.
Podobno pod wpływem te książki wielu młodych obywateli Węgier wzięło czynny udział w antykomunistycznym powstaniu w 1956 roku. I ciężko się im dziwić, bo wymowa tej książki jest niezwykła. Autor tworząc tę pozycję „na warsztat” wziął wydarzenie bardzo ciekawe, ale jednocześnie niezwykle ciężkie w ocenie. Lwów! Rok 1918. Spór o przynależność państwową odradzającego się miasta przybiera wymiar militarny. Wśród walczących Polaków są także dzieci! I to właśnie ten aspekt tej historii jest bardzo ciężki do oceny. Szentivany jednak nie mierzy się z tym problemem, pozostawiając interpretację czytelnikowi. Na kanwie trudnych faktów genialnie konstruuje narrację.
Jest jeszcze kilka czynników, które z „Orląt lwowskich” czynią powieść niepowtarzalną. W niewielu książkach fabularnych zagranicznych autorów można znaleźć tak wiele wzmianek o szacunku dla polskości, edukacji, nauki i przyjaźni. Ponadto coś w tej książce przypomina mi „Chłopców z placu broni”, dlatego uważam, że jest pozycją obowiązkową dla wszystkich fanów pozycji Molnara.
Jest jednak i trochę minusów w powieści Szentivanego. Momentami opisy, jakie serwuje czytelnikowi autor potrafią znudzić. Po za tym „Orlęta lwowskie” spisane stylem, który dziś może już niektórych nużyć, ale raczej ni powinien zniechęcać do lektury.
Książka ukazała się nakładem krakowskiego Wydawnictwa M w formacie zwykłym dla praktycznie każdej powieści na polskim rynku wydawniczym, na papierze makulaturowym z kultową okładką. Warto ją przeczytać, choćby po to by zobaczyć, co bratni naród myśli o naszej historii i jak ją postrzega.
Wydawnictwo: M
Ocena recenzenta: 4/6
Dawid Siuta
