Dochodziła 113. minuta rozgrywanego na Parc des Princes finału Mistrzostw Europy Anno Domini 1960. W tym właśnie momencie Meschi, ograwszy na lewym skrzydle Durkovicia, dośrodkował w pole karne. Tam piłki dosięgnął niepilnowany Poniedielnik, który głową skierował ją do siatki na lewo od niemal zastygłego w mimowolnym bezruchu Vidnicia. Na 7 minut przed końcem spotkania Sborna objęła prowadzenie…
Ardua prima via est[1]
Droga do finału w paryskim Parku Książąt była nie tylko stroma, ale długa, kręta i wyboista. Pierwszy projekt mistrzostw Europy powstał wszak aż 33 lata wcześniej, tj. w 1927 roku. Jego autorem był Francuz – Henri Delaunay, długoletni sekretarz generalny FFF, a więc francuskiego odpowiednika PZPN. Pomysł nie zyskał jednak aprobaty innego Francuza, legendarnego Julesa Rimeta – pomysłodawcy mundialu i szefa FIFA, który obawiał się osłabienia pozycji Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej. Mimo to idea Euro przetrwała i po wojnie ponownie pojawił się projekt zorganizowania zmagań o miano najlepszej drużyny Starego Kontynentu. W 1951 roku swoją koncepcję mistrzostw Europy przedstawił Włoch – Ottorino Barassi, który od lat identyfikował się z pomysłem Delaunaya. FIFA znów stanęła okoniem, jednak tym razem wywołało to skutki odwrotne od spodziewanych. Dnia 22 czerwca 1954 roku w Bernie 7 działaczy piłkarskich pochodzących z 7 różnych krajów powołało do życia Unię Europejskich Związków Piłkarskich (UEFA), której sekretarzem generalnym został Delaunay. Od tego momentu zorganizowanie pierwszego Euro wydawało się być tylko kwestią czasu. W lutym 1955 roku w trakcie spotkania działaczy UEFA w Brukseli przyjęto ogólny zarys mistrzostw Starego Kontynentu, zgodnie z którym Euro miało odbywać się co 4 lata, w tym samym roku co letnie igrzyska olimpijskie, w analogicznym systemie jak mundial. Konkretów wciąż jednak brakowało. Na domiar złego w listopadzie 1955 roku zmarł Henri Delaunay, przez co trudno było liczyć, że jego idea mistrzostw Europy szybko przeistoczy się w realny byt w postaci pierwszego turnieju. Po wielu dyskusjach i spotkaniach, w których istotną rolę odgrywał m.in. syn Henriego Delaunaya – Pierre, wreszcie w 1957 roku kongres UEFA zatwierdził koncepcję rywalizacji o tytuł mistrza Europy. W czerwcu 1958 roku podczas kongresu w Sztokholmie przyjęto ostateczny kształt Euro, którego oficjalna nazwa brzmiała Puchar Europy Narodów (samo trofeum dla najlepszej drużyny otrzymało imię Henriego Delaunaya). Pierwsza część mistrzostw miała odbywać się w systemie pucharowym (mecz i rewanż). Następnie po wyłonieniu półfinalistów planowano przeprowadzić w jednym państwie turniej finałowy, nadal w systemie pucharowym, tyle że bez rewanżów. Gospodarzem turnieju miała być Francja, ewentualnie Hiszpania, chyba że żaden z tych krajów nie przeszedłby do tego etapu rozgrywek – wówczas zamierzano wybrać inne państwo. W Sztokholmie od razu przeprowadzono także losowanie rozgrywek. Akces do turnieju zgłosiło 17 drużyn (wśród których zabrakło m.in. Niemiec Zachodnich, Anglii, Belgii, Szwecji i Włoch), dlatego też o jedno miejsce w 1/8 finału musiały dodatkowy pojedynek stoczyć reprezentacje Czechosłowacji i Irlandii.
Źródło: Wikimedia Commons.
Artykuł składa się z więcej niż jednej strony. Poniżej znajdziesz numerację stron
