23 lipca 1422 roku w obozie pod Czerwińskiem, król Władysław Jagiełło nadał polskiej szlachcie kolejny przywilej generalny, zwany od miejsca wydania i znany jako przywilej czerwiński
Jagiełło nadał przywilej czerwiński w lipcu 1422 roku w obawie przed załamaniem się wyprawy zbrojnej przeciwko Zakonowi Krzyżackiemu.
Polski król obawiał się zbytniej popularności haseł husyckich wśród polskiej szlachty, dlatego poszedł na ustępstwa. Szlachta także domagała się uregulowania najpilniejszych spraw i gwarancji bezpieczeństwa ekonomicznego. Postulaty te popierał także książę Witold.
Król w przywileju zobowiązywał się, że nie będzie bił monet bez zgody panów Królestwa. Zagwarantował również, że nie będzie można skonfiskować szlacheckich dóbr dziedzicznych bez wyroku sądowego, a te ostatnie będą orzekać według jednego prawa pisanego, zawartego w statutach Kazimierza Wielkiego. Dawało to całej szlachcie równy dostęp do sądownictwa.
Ustanowił również zabezpieczenie przeciwko samowoli królewskich urzędników. Mianowicie, w tej samej ziemi nie mogły być łączone w jednych rękach urzędy starosty (władza wykonawcza) i sędziego (władza sądownicza). Dalsze przywileje sądownicze uzyskała szlachta w wydanym rok później statucie warckim.
To tylko krótki wpis z kalendarium. Przeczytaj jeszcze: Zakon krzyżacki. Jego wizerunek w rozważaniach na temat korzyści i strat dla Polski
