Tego dnia 1356 roku została ogłoszona Złota Bulla Karola IV
Złota Bulla Karola IV to dokument, który reformował ustrój Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Wydana przez Karola IV Luksemburskiego w 1356 r. na sejmie w Norymberdze obowiązywała do upadku cesarstwa w 1806 r.
Ustalała, że cesarza będzie wybierać siedmiu elektorów: arcybiskup Trewiru, Moguncji i Kolonii – jako duchowni, palatyn reński, król Czech, margrabia Brandenburgii i księcia Saksonii – jako świeckich. Po śmierci króla w ciągu miesiąca zwoływano sejm do Frankfurtu nad Menem. Elekt przez sam wybór otrzymywał jedynie godność króla rzymskiego z prawem do koronacji na cesarza.
Przy jego wyborze obowiązywała większość głosów z decydującym głosem arcybiskupa Moguncji. Koronacji na króla dokonywano w Akwizgranie, na cesarza zaś w Rzymie. W czasie bezkrólewia władzę sprawowali palatyn reński oraz książę saski. Bulla dawała także dziedziczność godności elektora według primogenitury w linii męskiej, niepodzielność terytorium elektorskiego, prawo majestatu, czyli traktowania na równi z koronowanymi monarchami, oskarżenia poddanych przeciw elektorom mógł rozstrzygać tylko Sejm Rzeszy, nie sam król.
