Był synem Hermana Wrangla (marszałek polny, kanclerz, uczestnik wojny 1626 – 1629). Już w wieku 20 lat wyróżnił się jako kapitan kawalerii w walce z Ligą Katolicką. W 1636 zostaje pułkownikiem, a dwa lata później generałem – majorem. W 1644 dowodził flotą, która pokonała Duńczyków w cieśninie Fehmarn. Po dwóch latach powrócił do Niemiec jako feldmarszałek i zastąpił Lennarta Torstennstona na stanowisku dowódcy armii szwedzkiej. Odniósł zwycięstwo w jednej z ostatnich bitew wojny pod Zusmarshausen. Na początku II wojny północnej dowodził flotą, następnie służył na lądzie. Przyczynił się do zwycięstwa pod Kłeckiem (V 1656). Wraz z Fryderykiem Wilhelmem, Wielkim Elektorem Brandenburgii dowodził w wygranej bitwie pod Warszawą (28 – 30 VII 1657). W tym samym roku został Głównym Admirałem Szwecji. W 1664 został Wielkim Konstablem Szwecji i został członkiem Rady Królewskiej w czasie niepełnoletności Karola XI. Po dwóch latach próbował zdobyć Bremę, jednak nieskutecznie. Jego ostatnia kampania miała miejsce podczas wojny szwedzko – brandenurskiej w 1676. Został pobity pod Fehrbellin i zmarł na Rugii 5 lipca.
