Tego dnia 1863 roku rozegrała się bitwa Pod Salichą
Bitwa pod Salichą to starcie, w którym uczestniczyli żołnierze polscy, pod dowództwem gen. Edmunda Różyckiego. Wrogim rosyjskim oddziałem karnym, dowodził kpt. Łomonosow. Bitwę pod Salichą określa się jako jedną z najbardziej błyskotliwych zwycięstw polskich wojsk w czasie tzw. „Kampanii Różyckiego”, jak i całego powstania styczniowego.
W bitwie pod Salichą po stronie polskiej brało udział ok. 260 żołnierzy, zaś Rosjanie dysponowali trzema rotami piechoty i wsparciem 120 kozaków.W sumie było to ok. 720 żołnierzy. Dawało to trzykrotną przewagę wroga.
Według Mariana Dubieckiego sekretarza Rusi w Rządzie Narodowym, bitwa wyglądała następująco:
Generał ustawił swoje wojsko w dwuszeregu, zanim moskiewska piechota zdążyła zsiąść z wozów, Różycki wydał swoim szwadronom rozkaz ataku. Te, mimo iż musiały przebiec około kilometra pod ogniem tyralierów, dosłownie wyrąbały sobie drogę lancami, rozbijając doszczętnie czworobok, w którym ustawił się nieprzyjaciel. Do anegdotycznych należy opowieść o kapitanie Michnowie, dowódcy drugiej kompanii, który ze strachu przed Polakami schronił się pod mostem znajdującym się we wsi. Po pewnym czasie nadeszły posiłki rosyjskie w sile 3 rot (600 ludzi), jednakże widząc ogrom klęski, nie odważyły się one atakować powstańców.
Polacy nie doczekawszy się odsieczy, po dwóch dniach weszli na terytorium austriackie, gdzie gen.Różycki wydał rozkaz rozwiązania oddziału.
Bitwa pod Salichą, jak i cała „Kampania Różyckiego”, nie doprowadziła do upragnionej niezawisłości, ale zaznaczyła swoje miejsce w historii Polskiej walki o niepodległość.
Odwaga i męstwo powstańców styczniowych umocniło ducha przyszłym pokoleniom Polaków pragnącym odzyskać upragnioną niepodległość.
Fot. Współczesny szkic bitwy – Wikimedia Commons
