Tego dnia 1588 roku miała miejsce morska bitwa pod Gravelines
Bitwa pod Gravelines to starcie w trakcie wojny angielsko-hiszpańskiej. Hiszpańską Wielką Armadą dowodził książę Medini Sidoni. Anglicy rozbili jej szyki, jednak flota nadal istniała.
Dzisiejsze Gravelines to gmina w departamencie Nord, w północnej Francji, około 24 km od Dunkierki. Dawniej wchodziło w teren zachodnich granic terytorium hiszpańskiego. Stąd też, pozostały do dziś ufortyfikowania.
W XVI wieku port Gravelines należał do hiszpańskich Niderlandów we Flandrii, nieopodal granicy z Francją. Było też stąd najbliżej z terytorium Hiszpanii do Anglii. Trwała wojna angielsko-hiszpańska. Naczelnym dowódcą Wielkiej Armady był książę Medina Sidonia, który próbował zebrać w tym rejonie swoją flotę.
Anglicy stwierdzili, że trzeba zbliżyć się na odległość do około 90 m, aby przebić dębowe kadłuby hiszpańskich okrętów. Większość prochu wykorzystali podczas pierwszych starć i po inwazji na Wyspę Wight. Zostali zmuszeni do oszczędzania prochu na spodziewany atak w pobliżu Gravelines.
Po zdobyciu Nuestra Señora Francis Drake przekonał się, że hiszpańskie ciężkie działa nie mogły być łatwo i szybko przeładowane, ze względu na ciasne odstępy pomiędzy nimi, a także na ilość zapasów przechowywanych między pokładami. Hiszpanie strzelali raz, a następnie przechodzili do swojego głównego zadania. Następowało wejście na pokład okrętu wroga.
Wraki Armady w Irlandii pokazują, że duża część amunicji floty była niewykorzystana. Determinacja do walki przez abordaż, zamiast strzelania z armat na odległość, okazała się słabością Hiszpanów. Manewr był skuteczny w bitwach pod Lepanto i Ponta Delgada na początku dekady. Anglicy byli natomiast świadomi tego manewru i zachowywali dystans.
Dzięki swojej doskonałej zwrotności, flota angielska sprowokowała hiszpański ogień, pozostając jednocześnie poza jego zasięgiem. Anglicy rozpoczęli ostrzał. Wielu hiszpańskich artylerzystów zostało zabitych lub rannych, a zadanie obsadzenia armaty często spadało na żołnierzy, którzy nie wiedzieli, jak je obsługiwać.
Okręty znajdowały się na tyle blisko, że marynarze na górnych pokładach angielskich i hiszpańskich okrętów mogli wymieniać ogień muszkietów. Po ośmiu godzinach, angielskim okrętom zaczęło brakować amunicji. Niektórzy zaczęli ładować do armat różne przedmioty, takie jak łańcuchy. Około godziny 16 Anglicy oddali ostatnie strzały i wycofali się.
Czy wiesz, jaki wpływa miała bitwa morska pod Lepanto na rozwój modlitwy różańcowej?
Stracono pięć hiszpańskich statków. Galeass San Lorenzo, okręt flagowy Don Hugo de Moncada, osiadł na mieliźnie w Calais i został zabrany przez Howarda po walkach między załogą, galerami, Anglikami i Francuzami. Galeony San Mateo i San Felipe odpłynęły już w trakcie tonięcia, następnego dnia osiadły na mieliźnie na wyspie Walcheren i zostały zabrane przez Holendrów.
Wiele innych hiszpańskich okrętów zostało poważnie uszkodzonych. Zwłaszcza portugalskie i niektóre hiszpańskie galeony klasy Atlantic. W tym niektóre galery neapolitańskie, które poniosły główny ciężar walk we wczesnych godzinach bitwy. Hiszpański plan przyłączenia się do armii Parmy został uniemożliwiony.
Po całodniowej walce, Anglicy rozbili szyki hiszpańskiej armady. Jdnak armada nadal istniała jako flota i stanowiła poważną siłę. Admirał Howard tak oceniał sytuację:
Ich moc jest nadzwyczaj wielka i wspaniała, ale po troszeczku wyskubujemy im piórka.
Hiszpanie odnieśli straty kilkuset zabitych i dwa razy tyle rannych.
