Tego dnia 1493 roku Krzysztof Kolumb jako pierwszy Europejczyk ujrzał manaty, biorąc je za syreny
Krzysztof Kolumb, żeglując w pobliżu dzisiejszej Dominikany, opisał w swoim dzienniku, że ujrzał trzy „syreny”. W rzeczywistości były to jednak manaty. W mitologii syreny, istoty pół-kobiety, pół-ryby, od wieków towarzyszyły żeglarzom, często utożsamiane z zagrożeniem i uwodzeniem marynarzy na śmierć. Jednak to, co niektórzy żeglarze brali za te legendarne postacie, mogły być w rzeczywistości manaty, diugony lub morskie krowy Stellera.
Podczas swojej podróży w pobliżu dzisiejszej Dominikany, 9 stycznia 1493 roku Krzysztof Kolumb zanotował w swoim dzienniku, że ujrzał trzy „syreny”, które w rzeczywistości były manatami. Opisał je jako „nawet w połowie tak piękne, jak je malują”.
Podróż Kolumba, rozpoczęta w 1492 roku z Hiszpanii, miała na celu znalezienie zachodniego szlaku do Azji. Zamiast tego, jego wyprawa doprowadziła go do Ameryki, odkrywając Nowy Świat.
Syreny, mityczne postacie pół-kobiety, pół-ryby, są obecne w żeglarstwie od czasów starożytnych Greków. Często ukazywane były z kobiecą głową i tułowiem, rybim ogonem, trzymające lustro i grzebień. Według niektórych legend mogły przybierać ludzką postać i poślubiać mężczyzn. Są także związane z syrenami – mitycznymi postaciami z folkloru, które żyły na wyspach i śpiewały uwodzicielskie pieśni, by zwabić żeglarzy na śmierć.
Wzmianki o syrenach widzianych przez żeglarzy, jeśli nie były jedynie wytworem wyobraźni, najprawdopodobniej dotyczyły manatów, diugonów lub wyginionych morskich krów Stellera.
Manaty
Manat jest w pełni przystosowany do życia wodnego. Zwierzę to nie ma tylnych kończyn i pokrywa je cienka sierść, co ogranicza rozwój glonów na jego skórze. Średnia długość manatów karaibskich wynosi od 2,5 do 4,5 metra, a waga oscyluje między 200 a 600 kg, choć zdarzały się osobniki osiągające nawet 1500 kg.
Samice są zazwyczaj większe od samców. Manat posiada duży ogon, który służy do napędu, a jego przednie nogi pełnią funkcje wiosłowania, chodzenia po dnie oraz trzymania jedzenia. Naukowa nazwa gatunku została opublikowana przez Karola Linneusza w 1758 roku, który wyprowadził nazwę manatus od wcześniejszych nazw nadanych temu rodzajowi przez innych autorów, takich jak Trichechus .
Syreny w nowożytności
W czasach renesansu kurtyzany, pełniły rolę towarzyszek, a ich występy, szczególnie jeśli chodziło o niezamężne kobiety, były często postrzegane jako niemoralne. Były one kojarzone z mitologicznymi syrenami, postaciami będącymi połączeniem człowieka i zwierzęcia, które symbolizowały granicę między naturą a kulturą.
Leonardo da Vinci w swoich notatkach wspominał o syrenach, opisując je jako istoty, które swoją słodyczą usypiają marynarzy, by następnie ich zabijać. W XVII wieku niektórzy jezuiccy pisarze, jak Korneliusz Lapide, zaczęli traktować syreny jako istoty rzeczywiste, twierdząc, że ich spojrzenie i głos były zdolne pozbawić mężczyzn rozumu, prowadząc do zniszczenia i śmierci.
Podobnie, Antonio de Lorea oraz Athanasius Kircher również argumentowali na rzecz ich istnienia, a Kircher nawet sugerował, że na Arce Noego musiały zostać dla nich specjalnie zaprojektowane komory.
