22 albo 23 stycznia 1517 roku w trakcie wojny osmańsko-mameluckiej rozegrała się bitwa pod Ar-Rajdanijją w pobliżu Kairu
Bitwa pod Ar-Rajdanijją w pobliżu Kairu to starcie pomiędzy Imperium Osmańskim pod wodzą sułtana Selima I Groźnego i Mameluków pod dowództwem sułtana Al-Aszraf Tumanbaja. Zakończyła się klęską mameluków i zajęciem Kairu tydzień później.
Wojna osmańsko-mamelucka
Wojna osmańsko-mamelucka w latach 1516–1517 była drugim poważnym konfliktem między Sułtanatem Mameluków z siedzibą w Egipcie a Imperium Osmańskim, który doprowadził do upadku Sułtanatu Mameluków i włączenia Lewantu, Egiptu i Hidżazu jako prowincji Imperium Osmańskiego.
Wojna przekształciła Imperium Osmańskie w ogromne imperium obejmujące większość tradycyjnych ziem islamu, w tym miasta Mekkę, Kair, Damaszek i Aleppo. Mimo tej ekspansji siedzibą władzy politycznej cesarstwa pozostał Konstantynopol.
Bitwa pod Ar-Rajdanijją
W 1516 roku Selim I poprowadził swoją armię na wyprawę przeciwko Sułtanatowi Mameluków w Syrii i Egipcie. Armia osmańska pod dowództwem Selima I, który 24 sierpnia 1516 roku wygrał bitwę pod Mercidabiq z armią mamelucką pod dowództwem władcy Kansu Gavri w Syrii, poddała Aleppo, Hamę, Homs i Damaszek.
Następnie emirowie Libanu zaakceptowali panowanie osmańskie. 21 grudnia 1516 roku armia osmańska pod dowództwem wielkiego wezyra Hadim Sinana Paszy pokonała Canberdiego Ghazaliego, jednego z mameluckich emirów, w bitwie pod Chan Junusem i kontynuowała swoją drogę. Po kapitulacji Selima I i wizycie w Jerozolimie, armia osmańska skierowała się do Gazy.
Al-Aszraf Tumanbaj, który został głową Sułtanatu Mameluków po bitwie pod Mercidabiq, nie tylko nie zaakceptował rządów osmańskich, ale także kazał zabić osmańskiego ambasadora, który przybył z propozycją pokoju.
Selim I przeprawił się ze swoją armią przez pustynię Synaj w ciągu 13 dni (3 stycznia-16 stycznia) i spotkał się z armią mameluków w Ar-Rajdanijja. W Ar-Rajdanijji nowy mamelucki sułtan Tumanbaj ustanowił silną linię obronną, odbierając Wenecjanom armaty i broń. Selim I, który zaatakował armię mamelucką od południa okrążając górę Al-Muqaddam, dzięki temu manewrowi zneutralizował działa armii mameluków.
Kiedy Tumanbaj zdał sobie sprawę, że przegrywa bitwę pod Ar-Rajdanijją 22 stycznia, pomimo przygotowań do wojny, sformował oddział ze swoimi najdzielniejszymi żołnierzami i zaatakował osmańskie centrum dowodzenia.
Wszedł do namiotu wezyra, którego uważał za pokój sułtana Selima, a wezyr Sinan Pasza został zabity. W wyniku tego nalotu nie udało się znaleźć pożądanego celu, Tumanbaj wycofał się z pola bitwy. W ten sposób 22 stycznia 1517 roku odniesiono zwycięstwo pod Ar-Rajdanijją.
Chociaż bitwa pod Ar-Rajdanijją przyniosła bardzo zdecydowany wynik, podbój Egiptu, który był strategicznym celem wojny, nie był od razu możliwy, ponieważ Mamelucy stawiali wielki opór. Z zamiarem zdobycia Kairu bez strat w ludziach i bez szkód w życiu społecznym i gospodarczym miasta, Selim ogłosił 25 stycznia, że wszyscy Mamelucy, którzy poddają się bez oporu, zostaną ułaskawieni.
Jednak Tumanbaj i jego bliscy dowódcy zaczęli organizować opór w charakterze partyzanckim, dzięki czemu Kair został zdobyty dopiero po trzech dniach zaciętych walk ulicznych. Miasto zostało częściowo zniszczone, a tysiące ludzi zginęło.
4 lutego 1517 roku Selim I wkroczył do Kairu. Mamelucy nadal stawiali opór w delcie Nilu i w Górnym Egipcie. Nie minęło jednak wiele czasu, zanim siłom osmańskim udało się wyeliminować te ośrodki oporu.
Tumanbaj został stracony przez powieszenie na bramie zamku w Kairze 13 kwietnia 1517 roku. Wraz z tym zwycięstwem Sułtanat Mameluków upadł, a wszystkie jego ziemie znalazły się pod panowaniem osmańskim.
Sułtanat Mameluków zniknął w historii, Imperium Osmańskie zdominowało Egipt, a kalifat przeszedł w ręce Osmanów. Święte relikwie z Egiptu zostały przywiezione do Stambułu. Imperium Osmańskie stało się jedynym władcą wschodniej części Morza Śródziemnego i Szlaku Korzennego, wypłynął na Morze Czerwone i Ocean Indyjski.
