Tego dnia 1214 roku miała miejsce bitwa pod Bouvines
Bitwa pod Bouvines rozegrała się pomiędzy wojskami francuskimi Filipa Augusta II a tzw. Wielką Koalicją wojsk angielskich, wysłanych przez Jana Bez Ziemi, (dowodził William Longespee, earl Salisbury) wojsk książąt nadreńskich sprzymierzonych z królem angielskim oraz armii Ottona IV, cesarza Niemiec, który również był siostrzeńcem króla angielskiego. Była to jedna z najważniejszych bitew średniowiecza.
Niemcy weszły w okres zamętu spowodowanego walką o tron. W sporze tym obok panów niemieckich (Staufów i Welfów) brali udział: król Sycylii Fryderyk, papież Innocenty III, królowie angielscy (Ryszard Lwie Serce i Jan bez Ziemi) oraz wyżej wymieniony Filip II August.
Czy wiesz, dlaczego Ryszard I ma przydomek „Lwie Serce”?
Mimo, że za życia cesarza Henryka VI Hohenstaufa został wybrany na króla jego syn Fryderyk, teraz nikt nie chciał poprzeć kilkuletniego dziecka, nawet zwolennicy Staufów. Wysunięto więc dwóch kandydatów: Filipa (książę szwabski, brat zmarłego cesarza) i Ottona (syn Henryka Lwa i siostrzeniec Ryszarda Lwie Serce, z rodu Welfów). Papież po pewnym okresie wahania, poparł tego ostatniego, ze strachu przed Staufami. Mimo jego poparcia, to Filip uzyskał dużą przewagę.
Został jednak zamordowany w 1208 r. Teraz nic już nie stało na przeszkodzie Ottonowi, który dzięki papieskiemu poparciu został koronowany na cesarza już rok później.
Innocenty III szybko jednak rozczarował się nowym cesarzem, który ni e tylko nie zgadzał się na żadne postulaty Stolicy Apostolskiej, ale również wyciągnął rękę po Sycylię. Papież, który bał się okrążenia, wysunął kandydaturę Fryderyka, syna Henryka VI.
Spotkało się to z akceptacją niektórych niemieckich możnych, a co ważniejsze młodego króla poparł również król francuski, gdyż Otton IV jako krewny i zarazem sojusznik Jana bez Ziemi był dla niego niebezpieczny. Rozstrzygające znaczenie miała właśnie bitwa pod Bouvines, gdyż klęska Ottona dała miażdżącą przewagę Fryderykowi i jemu ostatecznie przypadł tron Niemiec, a wkrótce potem diadem cesarski (1220).
Nastąpiło jednak to, czego papiestwo bardzo się obawiało, a mimo to samo przyłożyło rękę – połączenie korony niemieckiej i sycylijskiej w ręku jednego władcy.