Kanał Sueski otwarcie w Port Said w 1869 roku

17 listopada 1869 roku uroczyście otwarto Kanał Sueski

Tego dnia 1869 roku uroczyście otwarto Kanał Sueski

Kanał Sueski oficjalnie otwarto w 1869 roku. Na uroczystości otwarcia przyjechały tak znamienite osobistości, jak cesarz Austrii, Franciszek Józef, czy cesarzowa Francji, Eugenia. Kanał miał więc dla ówczesnych ogromne znaczenie.  Skracał o tysiące kilometrów główne szklaki handlowe, a plany wybudowania kanału sięgają starożytności. Po dzień dzisiejszy kanał jest jedną z najważniejszych dróg morskich na świecie.


Spis treści:


Kanał Sueski łączy Morze Czerwone z Morzem Śródziemnym. Zwykło mawiać się o nim, że łączy dwa kontynenty. I mimo, że z geograficznego punktu widzenia sformułowanie te może wydawać się przesadzone, dla szlaków handlowych kanał jest nieoceniony. Szczególnie w XIX wieku, czyli stuleciu kolonializmu.

Nie tylko pozwalał na łatwiejszy przepływ luksusowych towarów z Indii, ale także usprawniał przewóz surowców czy gotowego produktu na rynki zbytu. Przykładowo, dzięki kanałowi droga z Indii do Londynu skróciła się o 7 000 kilometrów. Od tej pory nie trzeba było bowiem całego kontynentu afrykańskiego. 

Plany budowy Kanału Sueskiego w starożytności

Plany wybudowania kanału łączącego Morze Czerwone z Nilem sięgają początków II tysiąclecia p.n.e.! Ukończenie przedsięwzięcia po raz pierwszy przypisywał sobie Dariusz I. Jednak według przekazów historycznych kanał nie przebiegał najkrótszą możliwa trasą.

Statki potrzebowały aż czterech dni, żeby pokonać jego całkowitą długość.

Późniejszym przedłużaniem i rozbudową kanału zajmowali się także poszczególnie cesarze rzymscy, a następnie władcy arabscy. Pierwotny kanał został zamknięty w 767 roku przez kalifa Al-Mansura. Miała to być forma kary, dla jego zbuntowanych poddanych w Egipcie. W ten sposób odciął im bowiem dostawy zboża.

Kanał Sueski i Napoleon Bonaparte

Pod koniec XVIII wieku ponownym otwarciem tej drogi morskiej zainteresowała się Francja, a konkretnie powszechnie znany Napoleon Bonaparte. Chciał w ten sposób uzyskać przewagę nad Wielką Brytanią, czyli swoim  największym rywalem. Miał bowiem nadzieje na podbicie Egiptu, podczas wyprawy w 1798 roku.

A dzięki uzyskaniu tak ważnego kanału, mógłby pozbawić Wielką Brytanię dominacji nad handlem morskim.

Znaleziono pozostałości starożytnego akwenu oraz dokonano pomiarów. Niestety zarówno wyprawa egipska, jak i plany budowy połączenia morskiego, zakończyły się klęską. Grupa inżynierów, której przewodził Charles Le Per, odpowiedzialna za projekt kanału, źle obliczyła różnice poziomów między morzami, która wynosiła aż 10 metrów.

Pracę wiec znacząco utrudniłyby się, ponieważ trzeba by było budować specjalistyczne śluzy morskie. Na kolejne opóźnienia miała wpływ epidemia dżumy w roku 1835.

Ferdynand de Lessepsa i Wielka Brytania

Po wojnach napoleońskich, w 1854 roku wznowiono pracę nad kanałem. Budową miał tym razem zająć się francuski inżynier Ferdynand de Lessepsa, który bardzo dokładnie przemyślał swoje następne kroki. Postanowił najpierw zabezpieczyć się finansowo.

Założył spółkę akcyjną oraz zaciągnął pożyczkę publiczną. Dotarł także do wyliczeń i projektów grupy Charles’a Le Per’a, a dzięki kontaktom z wicekrólem Egiptu, Muammadem Saidem Paszą, udało mu się wykupić wyłączną licencję na rozkopanie Przesmyku Sueskiego. Nowy kanał miał różnić się od starożytnego odpowiednika. Według planów, przebiegać powinien w najwęższym miejscu przesmyku i łączyć bezpośrednio Peluzjum z Suezem.

Jeszcze przez początkiem inwestycji napotkano się z licznymi problemami. Jednym z nich były protesty Wielkiej Brytanii oraz jej próby zakończenia przedsięwzięcia. Na arenie międzynarodowej nawoływała do bojkotu budowy. Ostatecznie udało się jednak kontynuować zamysł, dzięki zwróceniu uwagi na prywatny charakter inwestycji.

Wielka Brytania nie mogła już więc używać argumentu o próbie uzyskania dominacji politycznej oraz handlowej przez Francję.

Budowa i otwarcie Kanału Sueskiego

Prace oficjalnie rozpoczęły się w roku 1859, a zakończyły dekadę później. Zatrudniono ponad 25 000 robotników. Niestety, inwestycja nawet na tym etapie sprowadzała mnóstwo problemów. Problem był bowiem z dostarczaniem wody dla tak dużej rzeszy robotników, który ostatecznie został rozwiązany dzięki wymyśleniu specjalnego kanału dostarczającego wodę pitną.

Ogromnym problemem był także gorący i suchy klimat Egiptu oraz wybuch epidemii cholery i febry w 1865 roku.

Mimo przeszkód, udało się doprowadzić budowę do końca. 17 listopada 1869 roku odbyło się uroczyste otwarcie Kanału Sueskiego, na które przyszły dziesiątki tysięcy osób. Wśród nich był cesarz Austrii Franciszek Józef, cesarzowa Francji Eugenia oraz król Holandii Wilhelm III.

Na uroczystości zamówiono nawet operę u Giuseppe Verdiego, jednak ostatecznie jej premiera odbyła się w innym terminie. Głównym punktem programu było natomiast przepłyniecie międzynarodowej eskadry z Portu Saidu do Suezu, czyli wzdłuż całego Kanału Sueskiego (około 150 kilometrów).

Comments are closed.