Tego dnia 1939 roku rozpoczęła się bitwa pod Kałuszynem
Bitwa pod Kałuszynem to jedna z najkrwawszych bitew kampanii wrześniowej. Miała miejsce w dniach 11-12 września 1939 roku i zakończyła się zwycięstwem Polaków.
11 września, późnym wieczorem w rejon Kałuszyna dotarła 1. Dywizja Piechoty Legionów pod dowództwem generała Wincentego Kowalskiego. Kałuszyn był obsadzony przez niemiecką zmotoryzowaną grupę z 11. Dywizji Piechoty podpułkownika Gustava Wagnera. Drogę odwrotu polskiej dywizji miały zamknąć dwie niemieckie grupy:
- „L” pod dowództwem pułkownika Franza Landgrafa,
- „St” SS-Standartenführera Felixa Steinera.
Pierwsze krwawe starcie miało miejsce na Zawodzie, które rozpoczęła nocna szarża 4. szwadronu 11. Pułku Ułanów, dowodzonych przez porucznika Andrzeja Żylińskiego. Za ułanami ruszył 6. Pułk Piechoty Legionów, który opanował Zawodę i następnie ruszył na centrum miasteczka. Niestety, Polacy z powodu braku wsparcia artyleryjskiego musieli się wycofać na skraj miasta, gdzie przeszli do defensywy. W tym czasie główne siły 1. Dywizji Piechoty Legionów rozpoczęły walkę o Kałuszyn.
W nocy z 11 na 12 września około godziny 2:00 I i II batalion z 6. Pułku Piechoty Legionów zaatakowały od frontu niemiecką załogę Kałuszyna.
III Batalion obszedł miasto od północnego wschodu i zaatakował obsadzone przez wojska niemieckie wzgórze 194,8.
Mimo początkowych trudności, Polakom udało się przełamać pierwszą linię obrony niemieckiej. Rankiem Polacy powtórzyli natarcie, dzięki któremu udało się wyprzeć Niemców ze wzgórza, a dwa niemieckie bataliony z 44, Pułku Piechoty zostały rozbite.
Polacy mogli teraz zaatakować Kałuszyn siłami całej 1. Dywizji Piechoty Legionów, wspartej ogniem artylerii, lecz Niemcy nie próbowali dalej stawiać oporu i wycofali się w kierunku Siedlec.
Bitwa zakończyła się zwycięstwem wojsk polskich.
Źródło zdjęcia: Kozienickie Stowarzyszenie Rekonstrukcji Historycznych.
