Tego dnia 1704 roku Stanisław Leszczyński został królem Polski
W 1704 roku Stanisław Leszczyński został królem Polski. Jest postrzegany jako jeden z najsłabszych władców w dziejach państwa. Mimo tego, że żył bardzo długo i rządził dwukrotnie, to panował w sumie tylko osiem lat. Natomiast w Europie był postrzegany jako mecenas sztuki.
Konfederacja warszawska
Narastający opór opozycji antykrólewskiej niezadowolonej z polityki króla Augusta II spowodował, że część szlachty obawiając się kontrybucji oddała się pod opiekę króla Szwecji Karola XII, który nakazał im detronizację władcy. W 1704 roku szlachta polska wrogo nastawiona do króla Augusta II Mocnego, zawiązała tzw. konfederację warszawską.
Konfederaci pod naciskiem Szwedów 6 maja zdetronizowali dotychczasowego monarchę. W międzyczasie trwały dyskusje, kogo obrać nowym władcą Polski i Litwy. Jednym z kandydatów był Jakub Sobieski. Jego osoba interesowała Karola XII. Drugim był francuski książę Conti.
Ten pierwszy, ze względu na tę okoliczność, został uprowadzony przez Augusta II. Ten drugi był niewygodny ze względu na sytuację międzynarodową. Mianowicie w tym czasie koalicja prowadziła wojnę z Francją.
Stanisław Leszczyński, jako delegat konfederacji, spotkał się w kwietniu z królem szwedzkim, Karolem XII. Szwedzki władca doceniając jego wpływy w Wielkopolsce, wysunął go jako kandydata do tronu polskiego.
Uzurpacja
Konfederacja zdetronizowała Augusta i ogłosiła bezkrólewie. Wtedy 12 lipca 1704 w Warszawie w asyście szwedzkich armat ogłosiła królem Stanisława Leszczyńskiego, co było uzurpacją. Rzeczypospolitej panowała przecież zasada wolnej elekcji. Faktem tym był zawiedziony hetman Lubomirski, który po cichu liczył na koronę i od tego momentu zaczął szukać drogi do porozumienia z królem.
August II zareagował natychmiast i wydał uniwersał potępiający działania konfederatów warszawskich. Dodatkowo zwołał sejmiki, którym nakazał wybrać deputatów i przygotować pospolite ruszenie. Wybrani deputaci zebrali się pod Sandomierzem gdzie 30 maja zaprzysięgli konfederację generalną w obronie króla i praw Rzeczpospolitej.
Wojska Augusta II i Karola XII zaczęły się gonić po kraju. Ten pierwszy zdobył Warszawę, ten drugi Lwów. Następnie szwedzki król odbił Warszawę i ruszył w pogoń za Augustem, który po aresztowaniu biskupa poznańskiego Mikołaja Święcickiego za proklamowanie Leszczyńskiego i uzyskaniu od papieża breve zabraniającego udziału biskupów w koronacji króla uzurpatora, wyruszył do Saksonii, aby uporządkować wewnętrzne sprawy własnego państwa.