Tego dnia 1809 roku miała miejsce bitwa pod Raszynem
Bitwa pod Raszynem to starcie, które rozegrało się między wojskami Cesarstwa Austriackiego a armią Księstwa Warszawskiego pod dowództwem Józefa Poniatowskiego. Pomimo zwycięstwa wojsk austriackich, bitwa ta nie miała decydującego znaczenia w wojnie, ale wyniki umożliwiły Austriakom zajęcie Warszawy.
Siły
W trakcie wojny Piątej Koalicji do Księstwa Warszawskiego wkroczył 29-tysięczny korpus arcyksięcia Ferdynanda Karola Habsburga-Este. Polska armia pod dowództwem księcia Józefa Poniatowskiego liczyła około 15 500 żołnierzy i 32 działa. Polaków wspierało 1800 Saksończyków z 12 działami. Więc Austriacy mieli podwójną przewagę.
Bitwa pod Raszynem – przebieg
Poniatowski wybrał dogodną pozycję w pobliżu Raszyna, które przecinały stawy. Polskie wojska rozmieszczono następująco:
- prawe skrzydło pod dowództwem generała Łukasza Bęgańskiego składało się z 2 batalionów piechoty i 4 dział,
- w centrum znajdowały się 5 batalionów piechoty, 2 szwadrony kawalerii i 23 działa pod dowództwem saskiego generała Polentza,
- na lewym skrzydle stały 2 bataliony piechoty i 6 dział pod dowództwem generała Ludwika Kamenieckiego.
Kluczową polską pozycję, czyli wał w Falentach o szerokości około 6 km, bronił generał Michał Sokolnicki, który miał pod swoją komendą 3 bataliony piechoty i 6 dział.
19 kwietnia 1809 rano w okolicach Nadarzyna doszło do pierwszych potyczek oddziałów austriackiej awangardy z kawalerią generała Aleksandra Rożnievskiego. W drugiej połowie dnia Austriacy siłami 5 batalionów piechoty wspartych przez 12 dział rozpoczęli natarcie na pozycje generała M. Sokolnickiego.
Polacy bronili się dzielnie zmuszając tym samym przeciwnika do wprowadzenia dodatkowo 6 batalionów piechoty i 10 dział. Atak austriackich rezerw spowodował przełamanie polskich pozycji. Falenty zostały zdobyte, a polskie odziały musiały się wycofać.
Zaniepokojony utratą tej ważnej pozycji, Poniatowski natychmiast przybył, zatrzymał cofających się żołnierzy i, stojąc na pierwszej linii z bronią w ręku, przeprowadził skuteczny kontratak, dzięki czemu odepchnał Austriaków na pierwotne pozycje. Austriacy, wprowadzając świeże siły i przy wsparciu artylerii dzięki czemu ostatecznie zdobyli wał w Falentach i wtargnęli do Raszyna.
Równocześnie z walkami w centrum zgrupowania toczyły się walki również na prawym skrzydle polskich pozycji pod Michałowicami. Po tymczasowym sukcesie Austriaków i dotarciu do wsi Puchały, polskie oddziały ruszyły do kontrnatarcia odpierając przeciwnika.
Jednocześnie Poniatowski przeprowadził manewr polegający na ciągłym ostrzale polsko-saskiej artylerii nacierających austriackich batalionów i, osłabiając ich, polecił polskim batalionom przeprowadzić kontratak. Skutkiem tego działania było wyparcie Austriaków z Raszyna. Jednak Polakom zabrakło sił, aby wyrzucić ich z wału w Falentach.
Około godziny 21 wieczorem walka ustała. Polska armia utrzymała główną pozycję obronną, chociaż wał w Falentach pozostał w rękach Austriaków.
Po bitwie odbyła się rada wojenna, podczas której postanowiono, że polskie wojska wycofają się do Warszawy, ponieważ pozostanie na pozycji w Raszynie mogłoby doprowadzić do ich zniszczenia. Wycofanie odbyło się w spokoju bez działań zaczepnych ze strony przeciwnika.
Straty Polaków w bitwie pod Raszynem wyniosły 450 zabitych i około 900 rannych żołnierzy. Austriacy stracili około 2300 zabitych i rannych.
Kilka dni później Warszawa została poddana przez Polaków, którzy chcieli ocalić miasto przed bombardowaniem. Po kapitulacji Warszawy Austriacy zajęli miasto, a polskie wojska skierowały się w stronę twierdzy w Modlinie.
Już na początku maja wojska księcia Poniatowskiego przystąpiły do ofensywy, oswobadzając kolejne miasta spod kontroli austriackiej: Puławy, Lublin, Sandomierz, Zamość, Lwów, a w połowie lipca Kraków. Te sukcesy Polaków zmusiły Austriaków do opuszczenia Warszawy.
