Tego dnia 1946 roku w Gdańsku została zamordowana Danuta Siedzikówna „Inka”
Danuta Siedzikówna „Inka” była sanitariuszką 4. Szwadronu 5 Wileńskiej Brygady Armii Krajowej pod dowództwem majora Zygmunta Szendzielarza „Łupaszka”.
Danuta Siedzikówna „Inka”
„Inka” była córką Wacława Siedzika i Eugenii z Tymińskich herbu Prus III. Uczyła się w szkole powszechnej w Narewce, a następnie podczas wojny w szkole sióstr salezjanek w Różanymstoku. W wieku 15 lat została sierotą, jej ojciec zmarł w 1943 roku w Teheranie, a matkę zamordowało Gestapo.
Po śmierci matki wstąpiła do Armii Krajowej, gdzie odbyła szkolenie medyczne. Po wojnie była sanitariuszką 4. Szwadronu 5 Wileńskiej Brygady Armii Krajowej pod dowództwem majora Zygmunta Szendzielarza „Łupaszka”.
Aresztowanie i wyrok
W czerwcu 1945 roku została aresztowana przez funkcjonariuszy NKWD i Urzędu Bezpieczeństwa pod zarzutem współpracy z antykomunistycznym podziemiem. Jednak w niedługim czasie została uwolniona z konwoju przez patrol wileńskiej AK.
TU przeczytasz o zamordowaniu Łupaszki
Została aresztowana ponownie 20 lipca 1946 roku, w mieszkaniu przy ul. Wróblewskiego 7 w Gdańsku po tym, jak adres lokalu kontaktowego zdradziła wcześniej Regina Żylińska-Mordas, łączniczka Łupaszki, która poszła na współpracę z Urzędem Bezpieczeństwa.
Podczas śledztwa, prowadzonego przez Józefa Bika i Jana Wołkowa, Danuta Siedzikówna była bita i poniżana. Mimo tego odmówiła wydania swoich kompanów.
3 sierpnia Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku skazał Inkę na karę śmierci.
Wyrok wykonano 28 sierpnia 1946 roku w Gdańsku. Bezpośrednim sprawcą śmierci Inki był podporucznik Franciszek Sawicki, który był dowódcą plutony egzekucyjnego.
W tym samym czasie wykonano również wyrok na Feliksie Selmanowiczu „Zagończyk”. Ostatnimi słowami „Inki” było:
Niech żyje Polska! Niech żyje „Łupaszko”!
Miejsce pochówku Danuty Siedzikówny nie jest znane, w chwili śmierci miała 18 lat.
Pingback: 28 sierpnia 1946 r. zostala zamordowana ‘Inka’ | Józef Wieczorek - W Krakowie (i nie tylko) w 2013 roku