Tego dnia 1864 roku miała miejsce bitwa pod Cedar Creek
Bitwa pod Cedar Creek to jedno ze strać w takcie wojny secesyjnej, które zakończyło się druzgocącą klęska Konfederatów.
Przed bitwą
12 marca 1864 roku prezydent Abraham Lincoln mianował pochodzącego z Ohio Ulyssesa S. Granta głównodowodzącym armii Stanów Zjednoczonych Ameryki. Po przybyciu do Waszyngtonu Grant opracował plan, który miał skłonić różne armie Unii do wspólnego działania i uderzenia na Konfederację z kilku kierunków. Plan bitwy pod Cedar Creek był taki:
- Grant miał wyruszyć z Armią Potomaku generała majora George’a Meade’a w pościg za Armią Północnej Wirginii generała Roberta E. Lee w rejonie Richmond w stanie Wirginia,
- generał major William T. Sherman z Ohio miał poprowadzić trzy armie federalne na południe od Chattanooga w stanie Tennessee, aby zdobyć Atlantę w stanie Georgia,
- a generał major Franz Sigel miał zaatakować dolinę Shenandoah w zachodniej Wirginii, aby odciąć dostawy dla armii Lee i zapobiec wszelkim konfederackim próbom ataku na flankę Meade’a.
Gdy wiosną i latem Grant naciskał na Lee we wschodniej Wirginii, generał Konfederacji opracował plan odwrócenia uwagi sił Unii od swojej armii. Lee wyznaczył korpus generała porucznika Jubala Early’ego jako Armię Doliny, a w czerwcu rozkazał Early’emu przerzucić swoją armię z Petersburga w Wirginii do Doliny Shenandoah.
17 i 18 czerwca armia Early’ego pokonała siły Unii generała majora Davida Huntera w bitwie pod Lynchburgiem, pozostawiając kontrolę nad doliną w rękach Konfederacji. Następnie Early rozpoczął własną ofensywę, atakując Maryland i ostatecznie zagrażając Waszyngtonowi, jednak ostatecznie został zmuszony do wycofania się z powrotem do doliny Shenandoah.
Sukcesy Early’ego w Maryland zagroziły reelekcji prezydenta Lincolna w listopadzie. W połączeniu z rosnącą liczbą ofiar Granta we wschodniej Wirginii, południowcy mieli nadzieję, że północni wyborcy wybiorą kandydata pokojowego i wynegocjują ugodę z Konfederacją w celu zakończenia wojny. Poza areną polityczną, operacje Konfederacji w dolinie stały się źródłem irytacji Granta.
W związku z tym 1 sierpnia Grant wysłał do doliny generała majora Philipa Sheridana z Ohio, a 8 sierpnia powierzył mu dowództwo nad nowo utworzoną Armią Shenandoah. Rozkazy Granta dla Sheridana były dwojakie: zniszczyć armię Early’ego i „wyrządzić jak największe szkody na kolei i uprawach, oraz zlikwidować wszelkiego rodzaju zapasy. Jeśli wojna ma potrwać jeszcze rok, chcemy, aby dolina Shenandoah pozostała jałowym pustkowiem”.
Bitwa pod Opequen, pod Fisher’s Hill i dolina Shenandoah
Po niemrawym początku, który zaniepokoił zarówno Lincolna, jak i Granta, żołnierze Sheridana pokonali 19 września znacznie liczniejszą armię Early’ego w bitwie pod Opequon i 22 września w bitwie pod Fisher’s Hill.
Gdy po tych dwóch bitwach armia Early’ego została praktycznie rozbita, Sheridan spędził kilka następnych tygodni zajmując się innym zadaniem – spustoszeniem doliny Shenandoah. Na początku października przywódcy federalni, przekonani, że opór rebeliantów w dolinie dobiegł końca, zaczęli przerzucać wojska z doliny Shenandoah w okolice Petersburga, aby wesprzeć pościg Granta za Lee.
Bitwa pod Cedar Creek
Podczas gdy unioniści przerzucali wojska z doliny Shenandoah, to Lee przerzucał do niej swoje oddziały. Wzmocnienia zwiększyły liczebność Armii Doliny Early’ego do 21 000 żołnierzy. Mimo przewagi liczebnej ponad 10 000 ludzi, Early zdecydował się na atak z zaskoczenia na oddziały Sheridana obozujące w Cedar Creek.
Wieczorem 18 października 1864 r. armia Early’ego wyruszyła nocnym marszem w kierunku obozowiska Sheridana. O świcie dywizja generała majora Johna B. Gordona rozgromiła niczego nie podejrzewający VIII Korpus generała majora George’a Crooka i wzięła setki jeńców. Wraz z dywizją generała majora Josepha Kershawa, Gordon obezwładnił 19 Korpus generała majora Williama Emory’ego.
Następnie Konfederaci uderzyli na 6 Korpus generała majora Horatio G. Wrighta, który stawił większy opór ale ostatecznie wycofał się w uporządkowanych szeragach. Do tego czasu Early wierzył, że wygrał bitwę, a atak ustał, gdy głodni żołnierze Rebelii zaczęli plądrować cały obóz federalny. Zaprzestanie pościgu za korpusem Wrighta i utrzymaniu koncentracji armii okazało się zgubą Early’ego.
Bitwa pod Cedar Creek – przebieg
Kiedy rozpoczął się pierwszy atak, Sheridan przebywał w pobliskim Winchester, wracając ze spotkania na szczycie w Waszyngtonie. Słysząc odgłosy artylerii w oddali, Sheridan ruszył w kierunku miejsca bitwy. Dotarł na miejsce bitwy w południe lecz zastał swoją armię w odwrocie. Energicznie rozpoczął zbierać oddziały i na nowo szykować je do bitwy.
Około godz. 15:00 Early spróbował wznowić natarcie, ale zreorganizowana armia Unii odparła jego atak. Pół godziny później 19. Korpus Unii, wspierany przez dywizję kawalerii generała majora George’a Custera z Ohio, z powodzeniem zaatakował lewą flankę Early’ego. Następnie Sheridan zarządził generalny kontratak około godziny 16:00, który rozgromił armię rebeliantów. Armia Early’ego została rozbita, a ocalałe jednostki wróciły do Wschodniej Wirginii, by wspomóc Lee w walce z Grantem.
Bitwa pod Cedar Creek, która rozpoczęła się tak obiecująco dla Early’ego, okazała się miażdżącą porażką Konfederacji.
- Armia Sheridana poniosła więcej ofiar: 5 665 zabitych, rannych, zaginionych lub wziętych do niewoli)
- niż Konfederaci (2 910 zabitych, rannych, zaginionych lub wziętych do niewoli),
ale Sheridan zmusił rebeliantów do opuszczenia doliny Shenandoah. Dolina przestała być źródłem utrzymania dla Konfederacji. Bitwa nad Cedar Creek zakończyła ostateczną inwazję Konfederatów na Północ podczas wojny secesyjnej.
W połączeniu ze zdobyciem Atlanty w stanie Georgia przez Shermana, sukces Sheridana w dolinie pomógł zapewnić Lincolnowi reelekcję i kontynuację wojny. Zwycięstwo Unii uwolniło również siły Sheridana do ponownego dołączenia do Armii Potomaku i przyspieszenia końca wojny secesyjnej poprzez udział w kampanii Appomattox.
