Tego dnia 1025 roku zmarł Bolesław I Chrobry, pierwszy król Polski
Bolesław I Chrobry to pierwszy koronowany król Polski. Syn Mieszka I i Dobrawy. Bolesław Chrobry urodził się w 967 roku jako syn Mieszka I i jego pierwszej żony – księżniczki czeskiej Dobrawy. Objął samodzielne rządy w państwie polskim w 992 roku po śmierci ojca.
W 997 roku wsparł wyprawę chrystianizacyjną św. Wojciecha do Prus, a po jego męczeńskiej śmierci wykupił jego zwłoki i złożył je w katedrze w Gnieźnie. W 1000 roku uczestniczył w zjeździe Gnieźnieńskim, podczas którego spotkał się z cesarzem Ottonem III.
Władca niemiecki dążył do zjednoczenia Europy pod berłem cesarskim, a jednym z państw uwzględnionym w idei uniwersalistycznego cesarstwa było państwo Chrobrego. Podczas tego wydarzenia przekazał cesarzowi ramię św. Wojciecha, a w zamian otrzymał kopię włóczni św. Maurycego. Otton nałożył także na jego głowę swój diadem, co jest interpretowane jako zgoda na koronację.
W kolejnych latach popadł w konflikt z Henrykiem II i prowadził kilkunastoletnią wojnę z Niemcami. Podczas tych wydarzeń w granicach państwa polskiego znalazły się m.in. Morawy, Milsko, Łużyce i Miśnia.
Ostatecznie wojna zakończyła się pokojem w Budziszynie w 1018 roku, na mocy którego Polska otrzymała Milsko i Łużyce. W tym samym roku wyprawił się do Kijowa, gdzie obsadził tron swoim zięciem – Światopełkiem. Podczas powrotu do kraju przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie, które wcześniej utracił jego ojciec.
Na krótko przed swoją śmiercią, wiosną 1025 roku został koronowany na pierwszego króla Polski. Był to kulminacyjny moment jego panowania. Wydarzenie to wzmocniło prestiż państwa na arenie międzynarodowej. Przez cały okres swojego panowania prowadził aktywną politykę zagraniczną i znacząco rozszerzył granicę państwa polskiego. Jego grobowiec znajduje się w Złotej Kaplicy w katedrze poznańskiej.
