Wiktor Emanuel II urodził się w Turynie w dniu 14.03. 1820 r. jako syn Karola Alberta, przyszłego króla Piemontu i Marii Teresy. Nie przejawiał zdolności naukowych. Po porażce ojca w wojnie z Austrią w 1849 r. i jego abdykacji został królem Sardynii. Pod jego rządami Turyn stał się kulturalnym i politycznym centrum Włoch. W 1858 r. zaczęły się negocjacje Camilio Cavoura z Napoleonem III w sprawie poparcia zjednoczenia. 27 kwietnia 1859 r. Austria wypowiedziała Sardynii wojnę. Po stronie Wiktora Emanuela stanął Napoleon III, który pokonał cesarza Franciszka Józefa nad Magentą. Obawiając się zbytniego osłabienia Cesarstwa, Napoleon podpisał separatystyczny pokój w Villafranca, który oddawał Lombardię pod panowanie francuskie. 10 listopada, w zamian za Sabaudię, Francja przekazała ją Sardynii. Wiktor Emanuel II brał aktywny udział na rzecz odbudowy państwa włoskiego. W 1860 r. państwa środkowych Włoch przyłączyły się do Sardynii. W tym samym roku odbyła się „wyprawa tysiąca koszul”, która miała za cel zdobycie Neapolu. Akcja zakończyła się sukcesem i w marcu 1861 r. Wiktor Emanuel został koronowany na króla Włoch. W 1866 r. przyłączył Wenecję, a 4 lata później Rzym, który został nową stolicą. Zmarł w Rzymie, został pochowany w Panteonie.
Fot.: Wikimedia Commons
