Narodowy Order Legii Honorowej (fr. L’Ordre national de la Légion d’honneur) został wprowadzony decyzją Napoleona Bonaparte, Pierwszego Konsula Republiki Francuskiej 19 maja 1802r. (29 floréala roku X). Było to spowodowane niewiarą Napoleona w społeczeństwo egalitarne. Budując jaśniejący przepychem sztafaż władzy przestrzegał jednak przyjętej w 1789r. równości wobec prawa, ale jednocześnie zaprzeczył dekretowi Zgromadzenia Narodowego z 6 sierpnia 1791r., w którym znosiła ona dawne ordery królewskie. Dewiza orderu to Honneur et Patrie (fr. Honor i Ojczyzna).
Początkowo Legię Honorową planowano zorganizować terytorialnie w kohorty, w której znaleźli się wielcy oficerowie, komandorzy, oficerzy i kawalerzy. W 1805r. dodano także piątą, najwyższa klasę – Wielkiego Orła. Ustalono jednocześnie limit 4932 orderów, jednak szybko okazało się, że nikt nie przewidział „wojennej inflacji” – w 1814r. czerwoną wstążkę posiadało już około 40 tysięcy ludzi. Mimo wysiłków, by Legia nie stała się jedynie odznaczeniem wojskowym, do końca Cesarstwa ledwie 5 procent z wyróżnionych nie wywodziło się z armii. Byli wśród nich głównie lekarze, artyści i cywilni urzędnicy oraz… 1 robotnik z Belgii, który uratował 69 kolegów. Co ciekawe, drugą grupę uhonorowanych po Francuzach stanowiło 1500 polskich wojskowych (wśród nich książę Poniatowski czy generał Dąbrowski).
Legia Honorowa istnieje do dzisiaj. Według obecnych statutów liczba kawalerów ma wynosić (maksymalnie): 75 I. klasy, 250 II. klasy, 1 250 III. klasy, 10 000 IV. klasy i 100 000 V. klasy, 2/3 z nich ma być wojskowymi, 1/3 cywilami. Order składa się obecnie z następujących klas :Krzyż Wielki, Wielki Oficer, Komandor, Oficer, Kawaler.
Bibliografia:
Andrzej Nieuważny „Czasy Napoleońskie”
Andrzej Nieuważny „To nie koniec rewolucji”
Stanisław Łoza „Legia Honorowa w Polsce 1803-1923”
