10 lipca 1812 roku rozpoczęła się bitwa pod Mirem

Tego dnia 1812 roku rozpoczęła się bitwa pod Mirem

Bitwa pod Mirem była starciem kawaleryjskim pomiędzy awangardą IV Korpusu Kawalerii Wielkiej Armii, a siłami gen. dyw. Matwieja Płatowa. 10 lipca 3 pułki gen. Różnieckiego wpadły w zasadzkę, ponieważ zorganizowała ją kilkukrotnie liczniejsza grupa Kozaków. Zatrzymało to pochód IV Korpusu i zmusiło go do rozwinięcia części sił.

Bitwa pod Mirem ustała ok. godz. 21 wraz z nadejściem 16. Dywizji Piechoty gen. Ludwika Kamienieckiego, która wchodziła w skład V Korpusu.

Siły przedstawiały się następująco:

  • Wielka Armia: 3., 9., 11., 15. i 16. pułk ułanów z 4. Dywizji Kawalerii Lekkiej gen. Aleksandra Różnieckiego, która składała się na IV Korpus Kawalerii gen. Latour – Mauborg. Ogółem 3 000 kawalerzystów.
  • Imperium Rosyjskie: 3 Pułki Kozaków iłojawskich,1 regiment dragonów kijowskich i achtyrskich huzarów, a ponadto bateria artylerii konnej i 3 baony piechoty gen. Kutiejnikowa. Łącznie – ok. 6000 jazdy, 12 dział i 2300 piechurów.

Mir ponownie stał się teatrem zmagań awangardy francuskiej i ariergardy rosyjskiej. Sama wieś leży na wschód od Korelicz, mniej więcej 180 km na południowy zachód od Mińska.

Ponieważ Polacy szukali okazji do powetowania przegranej z 10 lipca, gdy zobaczyli przed sobą oddziały Kozaków, zdecydowali się na działanie. Gen. Różniecki, błędnie oceniwszy ich siły, wydał rozkaz natarcia. Żołnierze IV Korpusu po raz kolejny ulegli silniejszemu przeciwnikowi tracąc nawet 800 ludzi. Straty rosyjskie wyniosły ok. 300 ludzi. Dzięki temu sukcesowi, ataman Płatow mógł kontynuować odwrót w głąb Imperium.

Bitwa była przegrana, ale miała się okazać jedyną przegraną bitwą 1812 roku, w której gros sił stanowili Polacy. Przez resztę kampanii mieli dać niepowszednie dowody męstwa i oddania Cesarzowi. Lansjerzy gwardii (1er régiment de chevau-légers lanciers polonais de la Garde impériale) uratowali nawet Napoleonowi życie, wybawiając go z dramatycznej sytuacji, jaką było otoczenie przez Kozaków.

Polscy piechurzy mimo, że większość z nich pochodziła z poboru wiosennego 1812 roku, wyróżniła się spośród jednostek napoleońskich. Do końca walczyli ramię w ramię z oddziałami Starej Gwardii.

Na obrazie bitwa pod Mirem.

Comments are closed.