Jerozolima znalazła się w rękach buntowników dwa lata po rozpoczęciu wojny z Rzymem, tj. w 68 roku. Wewnętrzne problemy Imperium, związane z buntami w innych prowincjach oraz z walką o tron cesarski po śmierci Nerona, sprawiły, że dopiero wiosną 70 roku legioniści z Tytusem Flawiuszem na czele rozpoczęli walki o miasto. Po uprzedniej próbie pojednania, Rzymianie przystąpili do oblężenia. Miasto było dobrze ufortyfikowane (otaczały je potrójne mury) i pełne uzbrojonych ludzi. Problemem żydowskich obrońców było jednak zaopatrzenie w żywność. Rzymianie permanentnie dążyli do celu, niszcząc po kolei jerozolimskie umocnienia, jednak przeciągające się walki doprowadziły do fali niewyobrażalnego głodu w mieście. Ludzie masowo umierali z braku pożywienia, dopuszczając się nawet kanibalizmu. Jerozolima padła dopiero pod koniec września. Rzymianie zrównali miasto z ziemią, niszcząc m.in. słynną Świątynię Jerozolimską. Liczbę ofiar antyczni historycy szacowali na 600 000 – 1 100 000 ludzi, choć współczesne przypuszczenia są znacznie niższe, to i tak zatrważające.
