Tego dnia 1492 roku Jan Olbracht został wybrany na króla Polski
Jan Olbracht był synem Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki z rodu Habsburgów. Był bardzo dobrze wykształcony i świetnie władał łaciną, również w mowie. Uczyli go między innymi Jan Długosz czy Filip Kallimach. Nigdy się nie ożenił. Niektórzy uważają, że zmarł na kiłę.
Wybór Olbrachta nie był do końca przesądzony. Mimo, iż Kazimierz Jagiellończyk polecił swojego syna na kandydata, to pojawiły się inne propozycje. Koronę chcieli również zdobyć Władysław czesko-węgierski, królewicz Zygmunt oraz Piast mazowiecki Janusz II.
Przeciwnikiem kandydatury Olbrachta był Zbigniew Oleśnicki. Jednak ostatecznie, dzięki poparciu królowej matki Elżbiety to Jan Olbracht zasiadł na tronie.
Zajrzyj też tu: Wykup księstwa siewierskiego, przez biskupa Zbigniewa Oleśnickiego w relacji Jana Długosza
Nowy władca był energiczny, ambitny i porywczy. Ulegał nowym prądom w polityce jak i w modzie i obyczaju, czym bardzo się różnił od swoich poprzedników i braci. Chciał przekształcić państwo w duchu renesansowym, czyli ograniczyć wpływy arystokracji i oprzeć się na szerszej rzeszy szlachty.
Jan Olbracht z jednej strony był władcą dbającym o interes państwa, dążącym do wzmocnienia władzy i posiadającym renesansowe wykształcenie i zamiłowania.
Z drugiej strony oskarżany był o upór, nieliczeni się z realiami, podejmowanie awanturniczych przedsięwzięć militarnych, które przyniosły klęskę (klęska bukowińska) oraz prowadził hulaszczy tryb życia, co spowodowało, iż zmarł w wieku 41 lat bezżennie i bezdzietnie.
Opis Jana Olbrachta według Macieja z Miechowa:
Był wysokiego wzrostu, oczu piwnych, na twarzy z pewnym wyrzutem i wysiękiem. (…) W ruchach szybki, często u boku z mieczykiem przypasanym występował, namiętnościom i chuciom jako człowiek wojskowy folgował.