Eugeniusz III

1 grudnia 1145 roku Eugeniusz III wydał bullę wzywającą do II krucjaty

Tego dnia papież Eugeniusz III wezwał do rozpoczęcia II wyprawy krzyżowej w swojej bulli

Bulla wzywająca do II krucjaty została wydana przez papieża Eugeniusza III 1 grudnia 1145 roku. Zwrócił się w niej do króla Francji.

Papież Eugeniusz III

Eugeniusz III został wybrany na papieża 15 lutego 1145 roku, w dniu śmierci swojego poprzednika, Lucjusza II, który został ranny w czasie walk o Kapitol i na skutek ran zmarł w kilka dni później. Eugeniusz III przed wyborem na papieża był opatem klasztoru cysterskiego (wstąpił do zakonu cysterskiego w 1138 roku pod wpływem Bernarda z Clairvaux) S. Anastasio w pobliżu Rzymu.

Zapisy kronikarskie mówią, że niedługo po objęciu stanowiska opata został kardynałem – prezbiterem, ale z dokumentów kościelnych i zachowanych listów Eugeniusza III wynika, że nigdy (przed wyborem na papieża) nie był członkiem Kolegium Kardynalskiego.

Zmarł 8 lipca 1153 r w Tivoli i został pochowany w Bazylice św. Piotra. Beatyfikowany 28 grudnia 1872 roku przez papieża Piusa IX.

Bulla wzywająca do II krucjaty

Eugeniusz III w bulli papieskiej z 1 grudnia 1145 roku zwrócił się do Ludwika VII, króla Francji, o zorganizowanie II wyprawy krzyżowej. Jednocześnie, ponieważ przez większość swojego pontyfikatu papież rezydował poza Rzymem ze względu na bunt rzymskich mieszczan, poprosił Konrada III, króla niemieckiego o pomoc w powrocie do Rzymu. Konrad jednak odmówił, w zamian obiecując pomoc w organizacji wyprawy. Co ciekawe, z udziału w wyprawie zostali zwolnieni Polacy i Saksończycy, którzy mieli w zamian zorganizować wyprawę na ziemie Słowian Połabskich.

Głównym powodem zorganizowania II wyprawy krzyżowej była utrata Edessy, państwa założonego przez krzyżowców w czasie I wyprawy krzyżowej, która została podbita w grudniu 1144 roku przez beja Zengi, który w tym celu zjednoczył siły Aleppo i Mosulu.

Dowódcami wyprawy byli Ludwik VII, Konrad III oraz Fryderyk I Barbarossa. Niestety, ze względu na brak jednolitego dowództwa wyprawa zakończyła się porażką, a muzułmanie przekonali się, że „niepokonani chrześcijanie” są w rzeczywistości możliwi do pokonania.

Z niewiadomych przyczyn armie Ludwika VII i Konrada III maszerowały przez Europę oddzielnie. Na terenie Europy nie groziło im żadne niebezpieczeństwo, część rycerzy (głównie Fryzowie, Flamandowie, Normanowie, Anglicy i Szkoci, a także część rycerzy niemieckich) wzięła udział w oblężeniu Lizbony i pomogła Portugalczykom odzyskać miasto (1147 r.).

Po przekroczeniu granicy Bizancjum armie krzyżowców osłaniane były przez Manuela I Komnema. Prawie natychmiast po opuszczeniu Bizancjum i wkroczeniu do Anatolii niemiecka część wyprawy została zaatakowana przez Turków i rozbita. Zgodnie z zachowanymi świadectwami z epoki atak był całkowitym zaskoczeniem dla Niemców.

Temu stwierdzeniu przeczą źródła bizantyjskie, zgodnie z którymi towarzyszący Konradowi III doradcy bizantyjscy ostrzegali go wielokrotnie przez wytyczoną przez jego doradców trasą wiodącą przez środek Anatolii. W bitwie, a w zasadzie masakrze, pod Doryleum Konrad III stracił blisko 90% swojej armii. Pozostali przy życiu żołnierze wrócili do Europy lub przyłączyli się do Francuzów.

Niedługo potem armia chrześcijańska połączyła się z armią państw krzyżowych (Królestwa Jerozolimy oraz jego lenników, Królestwa Małej Armenii, Księstwa Antiochii oraz Hrabstwa Trypolisu). W wyniku narady i zapewne pod naciskiem rycerzy krzyżowych zgromadzona armia nie uderzyła na Mosul, który to podbił Hrabstwo Edessy, ale na neutralny dotychczas Damaszek.

Oblężenie Damaszku nie trwało długo, po pięciu dniach od jego rozpoczęcia armia chrześcijan i krzyżowców wycofała się do Królestwa Jerozolimy nękana przez brak wody i nieustanne ataki lekkiej jazdy muzułmańskiej. Jednocześnie, korzystając z sytuacji władca Mosulu, Nur-ad Dina, podbił Damaszek.

Comments are closed.