Jadwiga Andegaweńska jest znana każdemu, kto choć w małym stopniu zapoznał się z historią średniowiecza w Polsce. Czym zasłużyła sobie na taką sławę? Ponieważ była głęboko wierzącą kobietą? To jednak cechowało większość kobiet z rodów panujących. Może jej uroda, o której niezwykłości rozpisywali się współcześni i późniejsi pisarze? Raczej i to nie jest powodem jej popularności. Więc co sprawia, iż czujemy sympatię do naszego monarchy?
Jednym z głównych powodów jest to, iż jest ona w pewnym stopniu symbolem ofiarności i poświęcenia, jest osobą, która została dotknięta wieloma życiowymi tragediami. Oddana do obcego kraju, do innego kręgu kulturowego, zabrana od matki, którą zastąpili ludzie, z którymi nie miała większego kontaktu i ich po prostu nie znała, a co za tym idzie – mogła być osamotniona, a to nie ułatwia aklimatyzacji w nowym środowisku. Musimy pamiętać, że sama nie podjęła takiej decyzji, została zmuszona, lecz wytrwała, przystosowała się i pokochała kraj, który został jej narzucony. Innym powodem jej sławy jest tytulatura, została pierwszym w historii Polski królem-kobietą. Było to rzadko spotykane nawet w zachodnich częściach Europy.
Jednak tutaj przeczytasz jej dokonaniach politycznych, które pozwolą ukazać nam, jaką rolę Jadwiga Andegaweńska odgrywała w państwie. Nie będziemy zajmować się wszystkimi sprawami politycznymi, w których brała mniejszy lub większy udział. Odniesiemy się tylko do 3 głównych i największych naszym zdaniem dokonań królowej. Przedstawimy mianowicie sprawy z Wielkopolską, Rusią Czerwoną oraz Zakonem. Na końcu pracy przedstawimy inne kobiety, które rządziły i panowały w swoich królestwach, po czym porównamy je Jadwigą.
Jadwiga Andegaweńska. Najmłodsze lata
Kim była i jak wyglądała jej droga do polskiego tronu? Jadwiga była najmłodszą córką Ludwika Wielkiego i Elżbiety Bośniaczki, w jej żyłach płynęła krew największych rodów europejskich, prawdopodobnie była obdarzona niezwykłą urodą, którą zawdzięczała andegaweńskim przodkom. Ludwik panował na dwóch dworach, polskim i węgierskim, dlatego Jadwiga, jako trzecia w kolejności córka, miała zostać wysłana do obcego państwa, gdzie miałaby poślubić przyszłego władcę tegoż królestwa. Jej ojciec wybrał królestwo Austrii, gdzie od 100 lat rządziła dynastia Habsburgów. Na mocy układów hainburskich Jadwiga Andegaweńska, która była jeszcze małym dzieckiem, została wysłana na dwór wiedeński, gdzie miano ją przygotować do przyszłego panowania u boku Wilhelma Habsburga. Układ ten był o wiele korzystniejszy dla Habsburgów, bowiem w XIV wieku dynastia ta nie należała do silnych i wpływowych rodów, dlatego też Leopold III, książę austriacki, mógł zyskać o wiele więcej, łącząc się z tak wpływową dynastią jaką byli Andegawenowie, niż Ludwik. Jednak Jadwiga po rocznym pobycie na obcym dworze wróciła do domu. Spowodowane było to śmiercią jej siostry Katarzyny. Oznaczało to, że młodziutka Jadwiga mogła w przyszłości zasiąść na jednym z tronów, które należały jeszcze do jej ojca. W 1382 roku zmarł król. Według planów Ludwika Maria miała przejąć tron polski, natomiast Jadwiga Andegaweńska węgierski. Tak się jednak nie stało, kilka dni po śmierci Ludwika na króla Węgier koronowana została Maria. Tak Maria, jak i jej przyszły mąż, Zygmunt Luksemburski, już wcześniej zostali zaaprobowani przez panów polskich jako nowi władcy. Dwa trony miały zostać podzielone między córki, na Węgrzech jednak powstał plan, aby Maria została koronowana tak jak jej ojciec na władcę obu państw. Jednak, jak się później okazało, plan ten nie został zrealizowany, ponieważ panowie polscy postanowili się sprzeciwić.
Tego samego roku w Radomsku odbył się ogólnopolski zjazd, w którym udział wzięła polska elita polityczna. Ustalono, że obie dzielnice, Wielkopolska i Małopolska, będą ze sobą ściśle współpracować i wspierać się. Głównym jednak postanowieniem było to, iż Polacy złożą hołd wierności tej córce i jej mężowi, która zdecyduje się na stałe pozostać w Polsce. Na początku roku 1383 królowa Elżbieta Bośniaczka zdecydowała, że na tronie polskim zasiądzie Jadwiga Andegaweńska wraz z narzeczonym Wilhelmem. W Sieradzu ustalono, że Jadwiga Andegaweńska ma przybyć do królestwa nie później jak 10 maja 1383 roku. Jednak tego dnia, zamiast królowej i Jadwigi, pojawili się jej wysłannicy, którzy poinformowali panów krakowskich, że Elżbieta wraz z córką utknęły w Koszycach i tam oczekują panów. Podczas rozmów w Koszycach ustalono, że młoda córka Ludwika przyjedzie do Polski dopiero 11 listopada i również ten termin miał być nieprzekraczalny. Ustalono również, iż w razie śmierci jednej z córek trony polski i węgierski znowu zostaną połączone. Również 11 listopada Andegawenka nie przybyła do Polski, tym razem jednak panowie polscy postanowili stanowczo zareagować. Najważniejszym z wysuniętych postulatów było ustalenie ostatecznej daty przybycia Jadwigi (8 maja 1384 roku), jeżeli jednak królowa nie dotrzyma tego terminu, Polska zerwie wszelkie kontakty z dworem węgierskim oraz powoła na tron innego kandydata. Elżbieta przeceniła swoje siły, wysłała do Polski Zygmunta Luksemburczyka. Jednak nie wpuszczono go do królestwa, grożąc zbrojną konfrontacją. Elżbieta w końcu musiała ustąpić i Jadwiga pojawiła się w Krakowie. Niestety, tak daty jej urodzin, jak też dokładnej daty przyjazdu do Polski nie znamy, prawdopodobnie przyjechała późnym latem. Koronowana została przez arcybiskupa Bodzętę 16 października 1384 roku na króla Polski!
